emodi.pl - Wiele sklepów w jednym miejscu

Okno logowania

L:
H:

	Załóż nowe konto

Szukaj

Teksty

Strona główna
Antykoncepcja
Film
Fotografia
Humor
Książki
Linki
Muzyka
Na poważnie
Opowiadania
Poezja
Sport
Tworzenie WWW
Wywiady

Reklama

Redakcyjne

Strona główna
Newsy
Nasze banery
Dodawanie tekstów
Redakcja
Reklama
Linki

Subskrycja

Twój email

Polityka prywatności

STATy:)

Tekstów: 341Komentarzy: 1221Twórców: 110 osóbSoft: cmsMM v 2.0

Chcesz dodać swój artykuł?

MM >> Książki >> Strażnik

Strażnik

Data publikacji: 25-06-2005
Autor:Adrian Soja
Kategoria:Książki
Odsłon:3915

"STRAŻNIK" Jestem tym kim jestem. Mogę być kimś innym, ale po co skoro nikim doskonalszym się nie stanę. Jestem Strażnikiem. Od momentu kiedy narodziłem się powtórnie, po samą wieczność z własnego wyboru, jako jedyny cel osiągnięcia czegoś więcej niż kres samego życia. Każdy rodząc się, nie ważne kiedy i w jakim obszarze ziemi, podąża drogą która jest mu przeznaczona. I choćby robił wszystko co tylko chce nie zmieni tego - oprócz jednej rzeczy która zmienia wszystko. Jako strażnik znam każdego z was, bowiem moje istnienie pozwala mi poznać twoje sekrety, tajemnice, lęki i marzenia. Po tej stronie nie jestem sam. Nieliczni z was są w stanie dotrzeć do mnie, a z pośród tych jeszcze mniej osób jest w stanie zrozumieć i przyjąć to co jest im ofiarowane. Bowiem mało kto z was jest w stanie uwierzyć w sens absurdu, stać się szaleńcami dla rzeczywistości, by dostrzec drogę która właśnie kroczy, a którą już niedługo przemierzy by stanąć przed nowum. Wszyscy istnieją podwójnie. Każdego dnia świadomie lub nie, przekraczają ową granicę i znajdują się między istnieniami. Ci świadomi starają się przebić przez ową strefę by po wielu próbach dotrzeć do Bramy. Aby przejść jej progi muszą przejść siedem prób. Są to trzy próby zapomnienia, jedna wyboru, i trzy ostatnie poznania. A potem.... Do Bramy istnieje wiele nieskończenie wiele dróg, jest ich tyle ilu podróżujących, i są one tak różne jak każdy z nich. Różne od siebie a z mojej perspektywy identyczne. Ci którzy złamią siedem pieczęci, staną się wybrańcami. Otworzy się przed nimi coś czego sobie nawet nie wyobrażali. Tworzyć będą coś co w ogóle nie będzie istnieć, a mimo to będzie to prawdziwe i jedyne w swoim rodzaju. To co było niemożliwe stanie się możliwe i swoim istnieniem zapewniam będzie jesteswo swoim twórcom. Za Bramą istnieje tylko jedno prawo i jedna prawda. "Martwa Przepowiednia", której nikt nie stworzył i która według sensu powstawania takich rzeczy po prostu nie istnieje. Jednak jej treść poznaje każdy z wybrańców, gdy tylko przekroczy progi Bramy. Scala się z nią i staje się jej nierozerwalną częścią. Nie jest ona stała w swojej treści. To czym jest wynika z tego kto ją poznał Jej cel jest nieuchwytny tak jak rzecz której nie ma. Stworzona zapomnianym pismem, przez rękę która nigdy nie istniała, i chociaż nie istnieje w rzeczywistości poza Bramą, stanowi jej sens, i fundament. Każdy z wybrańców którzy są po tej stronie, posiadając nowe dane im umiejętności, jest przewodnikiem i opiekunem wszystkich tych którzy próbują przejść na tę stronę. Tak jak w normalnym życiu istnieje dobro i zło tak tutaj istnieją również tacy którzy poznawszy Bramę zwracają się przeciwko niej stając się odwróconymi. Gdy po raz pierwszy wybraniec przeciwstawił się Bramie, ta pozostawiła go samego sobie w nieznanej mu rzeczywistości skąd nie mógł już powrócić do swojego istnienia. Jednak z każdym kolejnym odwróconym od Bramy siła, moc, zdolność kształtowania się zapomnianej rzeczywistości rozwijała się w coraz większym tempie. Wraz z ostatnim odwróconym rozwinęła się w takim stopniu iż są oni w stanie wnikać w nie swoje istnienia, gdyż ich własne zostały zgładzone. Ich głównym celem jest chęć przejęcia Bramy i kształtowania jej na swój sposób bez ukierunkowania "Martwej Przepowiedni". Od zaistnienia pierwszego odwróconego losy Bramy nie są już tak znane i pewne jak to kiedyś było, chyba że to co głosi przepowiednia się wypełni. Czym jest rzeczywistość Bramy? Nikt nigdy nie wytłumaczył ludziom i istotom z poza niej, czym ona jest, i nigdy nikt nie był w stanie udowodnić jej istnienia, tym którzy nie będąc za Bramą, próbowali ją zrozumieć. Jest niczym chwila która znika, gdy tylko o niej pomyślimy. Jak wieczność której nie potrafimy sobie wyobrazić, a mimo to wydaję się idealna w swojej prostocie i nie skomplikowaniu. Jest niczym zaprzeczenie samej siebie, gdyż w swojej rzeczywistości nie istnieje. "OBCY I STRACONA RZECZYWISTOŚĆ" Brama nie odczuwa czasu jako takiego, jednak istniejąc po jej drugiej stronie, wiesz, co jest przeszłością, teraźniejszością, a co przyszłością rzeczywistości z której się wywodzisz. Przebywałem na zewnątrz Bramy, i przyglądałem się nowym, którzy próbowali przejść siedem prób. Ich umysły w większości nie były w stanie im podołać, ale pośród nich wyróżniał się jeden który bardzo mnie zaintrygował. Był to młody chłopak, który świadomie poddawał się każdego dnia medytacjom, ale dokładnie nie wiedział, co się z nim dzieje. Właśnie przechodził drugą próbę zapomnienia, gdy wtargnąłem do jego umysłu. Jego siła woli była wielka, nie wiedząc jak jego umysł wyczuł moją obecność i z całych sił próbował się mnie pozbyć. Chociaż za bardzo nie potrafiłem zrozumieć jak to możliwe. Chociaż szok jakiemu uległem był niespodziewany i na chwilę rozproszył moją koncentrację, unieruchomiłem go w jego własnej świadomości i próbowałem zrozumieć jego rzeczywistość. Mając wolny czas na przemyślenia i obserwacje zauważyłem, że on nie był wcale na drugiej próbie, on po prostu tworzył własną nową nierealną rzeczywistość, tak inną od tych wszystkich, które były mi dane poznać. Było w niej coś nowego coś, czego nigdy przedtem nie poznałem, były zakątki tak odległe, że nie potrafiłem do nich dotrzeć, były myśli niezrozumiałe i nie pojęte. Zatem mogłoby się wydawać, że to właśnie jest pierwsza próba zapomnienia. Jednak było to coś zupełnie innego, coś co wcześniej nie miało miejsca, coś co mógł zrobić tylko ktoś kto wierzył w to że bieżące życie jest nauką siebie. Zacząłem się zastanawiać nad tym obcym, gdy jego siła woli wyrzuciła mnie z jego umysłu. Czy możliwe jest, aby stworzona przez niego rzeczywistość była na tyle silna i ukształtowana, że mógł w niej więcej niż ja?.. Kim jest ta istota i dokąd zmierza? Czas płynął tak samo w każdej rzeczywistości, jednak żadna z tych istniejących rzeczywistości nie przypominała rzeczywistości obcego. Próbowałem go odnaleźć, przemierzyłem tysiące dróg odwiedziłem tysiące umysłów, przejrzałem wiele rzeczywistości. Jednak jego istnienia nie mogłem odnaleźć. - Kim mógł być ten obcy? Gdy zadałem sobie to pytanie zląkłem się swojego istnienia, które samo podpowiedziało mi jedno z możliwych rozwiązań. Co raz bardziej nasuwała mi się jedna myśl. Czyżby pierwszy odwrócony był na tyle silny, iż nie potrafiłbym już go odnaleźć pośród istniejących rzeczywistości. Jeśli tak się stało ma on moc, aby stworzyć swoją własną wolną rzeczywistość, której nawet ja nie był bym w stanie pojąć i zrozumieć. Jego umysł był by zdolny do wielu rzeczy, a jego istnienie stałoby się wiecznością. Tylko, jaką wiecznością. Przecież istnieje tylko jedna wieczność, w której znajdują się wszystkiej istnienia, rzeczywistości i byty. Wszystko to stanowi część Bramy, jedynie „Martwa przepowiednia” stoi ponad tym wszystkim. Po raz pierwszy nie mogłem przewidzieć tego, co się stanie. Ta niepewność zachwiała strukturami mojej rzeczywistości, i ktoś niespodziewanie do niej wtargnął. Moje zdziwienie było większe niż poprzednim razem. Teraz to ja byłem uwięziony a ktoś spokojnie przemierzał moją rzeczywistość, i wnikał w mój umysł. Wyczuwałem czyjąś obecność, ale nie była to ta sama osoba, co wcześniej. Czyżby tak potężnych odwróconych było więcej niż przypuszczałem? W czasie, gdy próbowałem zrozumieć sytuację, w której się znalazłem, poczułem, że obcy uwalnia mnie ze swojego uroku. I teraz w tej już po części nie mojej rzeczywistości istniałem nie tylko ja. Ja strażnik Bramy stoję z obcym w mojej własnej utraconej rzeczywistości. Gdy poczułem, że jego umysł przestał ogarniać moje istnienie spróbowałem się uwolnić. Udało się, a ku mojemu zdziwieniu udało mi się zbyt łatwo. Byłem zmieszany, a chęć poznania obcego narastała we mnie z każdą częścią mojej wolności. Mimo, iż nadal istniała w mojej rzeczywistości nie mogłem do niego dotrzeć. Nasuwał mi się tylko jeden pomysł. Ale ofiara, jaką poniosę za poznanie obcego będzie straszna. Wszystko, co do tej chwili stworzyłem, cała moja rzeczywistość w jednym momencie, gdy naprawdę tego zapragnąłem przestała istnieć. W jednej chwili to, co było mną poza Bramą w strefie między – istnień przestało istnieć. Byłem tego pewien, jednak mimo to jego świadomość wydawała się wypełniać całą pustkę. Jak to jest możliwe skoro niczym nie ograniczona pustka tylko wtedy, gdy się tworzy rzeczywistość jest możliwa do poznania. Złość, gniew, chęć poznania, wszystko to we mnie rosło. Czułem jak się zapadam, nagle na granicy swojego istnienia, gdy wszystko we mnie wezbrało, do granic absurdu, coś uderzyło we mnie. Siła, jakiej wcześniej nie znałem. Było to coś tak małego w tym ogromie bólu i złości, a zarazem tak silnego, co sprawiło, że wszystko oprócz mnie samego zaczęło prze zemnie przenikać. Czas, uczucia, myśli, moje istnienie przestały funkcjonować została tylko świadomość. Dziwne, ale znajdowałem się gdzieś. To gdzieś było nie wiadomo gdzie. Miałem tego świadomość. - Kim jesteś? – Poczułem jak moją świadomość wypełnia to właśnie pytanie. - Nie lękaj się pomyśl. – Jak mogę myśleć, kiedy moje myśli przestały istnieć. - Czyżby? -... - A jak zadałeś sobie to pytanie? – Nie wiem... - Więc wróćmy.... Czekałem, jeśli tak można nazwać to, czego nie miałem. A czasu nie miałem, nie miałem nic. Ale moja świadomość istniała nadal, jedyna cecha, jaką miałem, więc gdzie, lub do czego wróciliśmy: - Chwila lub wieczność, a przez cały ten czas nic się nie działo. - Pozbawiony wszystkiego, będąc nigdzie. - Z chaosem w umyśle większym niż on sam chciałby być. - Zrozumiałem. Zostając sam ze swoja świadomością istnienia, pojąłem, że to właśnie ona, jeśli jest i jeśli ją zaakceptuje pozwala mi na zaistnienie, na odczucia, na trwanie. To właśnie świadomość tych rzeczy sprawia, że są one takie jak przed ich utratą. A nawet więcej, będą one takie jak moja świadomość sobie ją ukształtuje. I nagle wielka pustka przytłoczyła mnie od wewnątrz. Zdałem sobie sprawę, że wiem za dużo i za wiele rozumiem, aby żyć tak jak wcześniej. - Kim więc teraz jestem?- pytanie na które wydawało mi się że już kiedyś znalazłem odpowiedź. Teraz dopiero zrozumiałem, że nawet jeśli znajdę znów na nie odpowiedź, to nigdy nie będzie ona na tyle prawdziwa, abym wierzył w nią tak mocno, jak mocno przez cały czas szukałem odpowiedzi na to pytanie. Tak naprawdę powoli zacząłem żałować tego czego się dowiedziałem. Co z tego że wiem tak wiele, skoro jeszcze bardziej czuję się zagubiony i zdezorientowany. Przeświadczenie że nie ma rzeczy których nie rozumiem, iż tego co nie poznane i niezrozumiałe jest tak mało, albo wręcz w ogóle nie istnieje. Czy właśnie stałem się czymś w rodzaju Boga, a jeśli tak, to jaki sens ma bycie właśnie nim. Zdolny do wszystkiego, co można sobie wyobrazić, teraz jedną myślą mogłem zniszczyć rzeczywistość Bramy, i zarazem rzeczywistość w której żyje każdy z was. Gdy toczyłem z samym sobą rozmowę, której treść znałem zanim ją zacząłem, postanowiłem że ..... Chciałbym.... I stało się, to czego chciałem, ale w chwili gdy to się stało, stało się coś nowego, a może to co już miało miejsce, lub to co musiało się stać? „Ja – Pan i Niewolnik – Wolność Ja- Mój własny strach – Fobia” - Jesteś wolny(a) ? – Coś, sam nie wiem dokładnie co naruszyło mój spokój. Nie jestem wystraszony, ani zaniepokojony, ale to pytanie wytrąciło mnie z medytacji. Coś czego nigdy się nie spodziewałem właśnie się dopełniło. Milczałem nie wiedząc co mam pomyśleć, bojąc się tego co zaraz może nastąpić. - Czy jesteś wolny?.... Czy tak naprawdę kiedykolwiek człowiek był wolny? Posiadasz wolną wolę i własne sumienie, ograniczają cię jedynie ludzkie prawa oczywiście jeśli je przestrzegasz. - Ale czy jesteś wolny...? – Z chwili na chwilę, wszystkie inne zdania i słowa ucichły, jedynie to ostatnie pytanie odbijało się od pustej przestrzeni i powracało do mnie. - Ale czy jesteś wolny...? - Ale czy jesteś wolny....? - Ale czy jesteś wolny....? -.... - Czy jesteś sam...? - Czy rozglądając się dookoła dostrzegasz czyjeś twarze? Jedne wydają ci się znajome, inne nie przypominają ci nikogo, a pozostałe? .... masz nadzieje że je poznasz? - Jest dzień czy noc...? - Czytasz książki przy promieniach słońca, czy ukrywasz tę chwile dla sztucznego światła pogrążony gdzieś w zakamarkach swojego pomieszczenia? – Głos umilkł, a przestrzeń dookoła mnie wydawała się zmieniona i przytłaczająca. Czułem się jakby coś lub ktoś obserwował mnie, przeszywał mnie tym wzrokiem na wskroś. Wszystko co mnie otaczało jakoś dziwnie spoglądało na mnie. A może to tylko moja zbyt rozwinięta wyobraźnia płata mi figle? Sam już nie wiem. - .... - Czy jest coś czego się boisz...? - Czy przypadkiem gdzieś w zakamarkach siebie samego skrywasz swoje lęki i koszmary tak iż wydają ci się one tylko snem który kiedyś ci się przyśnił? - A czy jesteś w stanie wyobrazić sobie coś gorszego od tego??? - .... - Jak ci się wydaję, czym różnią się od siebie wyobraźnia, sen czy wspomnienia tego co przeżyłeś. Czy jesteś pewien że dostrzegasz granicę która to wszystko rozdziela? - Czułem się jakbym był w filmie w którym główny bohater staje przed wyborem tego co ma poznać, poprzez wybór jednej z kolorowych pigułek. Wydawało mi się to ironiczne, ale ja przecież wiedziałem że to nie film, i że przecież nikt mnie nie uprawia. Ale ten głos z nikąd. Taki realny, i te pytanie które nie były dobierane przez żaden z moich zmysłów przerażająco mnie całego wypełniał. Czas mijał, przynajmniej tak mi się wydawało, a ja byłem sam ze swoimi myślami, czułem się jakby coś zaraz miało mi rozerwać umysł. Nie potrafiłem zapanować nad pytaniem które samoistnie wgryzało się coraz głębiej we mnie poszukując odpowiedzi. Kim jestem? Czego się boję? Czy dostrzegam granicę? Jestem człowiekiem, jedyną uznaną przez nasz rodzaj ludzki istotą rozumną. Dla większości mój wiek jest odpowiedzialny za to że „nie wiem nic o życiu”. Ale ludzie nie są w stanie zrozumieć tego, że ktoś mając dwadzieścia kilka lat lub mniej mógł przeżyć więcej od nich. Bardziej od nich doceniać życie takim jakim jest a nie takim jakim się chce aby było. Chociaż tak jak każdy lubię sobie pomarzyć co by było gdyby, lub snuć plany na przyszłość czasami realne, czasami wręcz absurdalne. Ja jednak zdaję sobie sprawę z tego że to wszystko może obrócić się w proch, gdyż jutro dla mnie lub dla wszystkich może wcale nie istnieć. Nie oznacza to jednak iż robię, co tylko mi się żywnie podoba, bez żadnego opamiętania. Bowiem gdybym właśnie tak postępował moje życie okazało by się pyste. Mam tak jak każdy własne sumienie i hierarchię wartości, czasami podążając nią krzywdzę w jakiś sposób bliskich, ale tylko w takim stopniu aby uświadomić im iż każdy z nas jest samodzielny, że czasami małe sprawy, zdarzenia przez które dzieją się niewyobrażalne, czasami wręcz straszne i przeraźliwe rzeczy, są tak naprawdę tylko „małe”. Próbując im pokazać że czasami gdy na te małe sprawy spojrzymy nieco inaczej, z pewnym dystansem, gdy rozpatrzymy to co się stało w innych sytuacjach, lub w innym czasie, uczynią one nas silniejszym i pozwolą lepiej poznać nasze życie i świat nas otaczający. Czy zatem istnieje coś czego mogę się bać? Wiem jedno, że człowiek który nie boi się niczego jest gorszy dla siebie i dla otoczenia od tego który boi się zdjąć maski ochronnej z twarzy żeby nie nawdychać się otaczających go bakterii i wirusów. Boję się dwóch rzeczy, ale nie są to lęki takie ja strach przed ludźmi, jutrzejszym dniem, brakiem środków na utrzymanie, ciemnościami itp. Bowiem zawsze na te rzeczy mam wpływ i mogę je zmienić. To czego się boję to ja sam. Boję się tego, że kiedyś zwątpię lub wyrzeknę się tego jak postrzegam i rozumiem świat, oraz tego że mogę się zacząć bać rzeczy których się nie boję. Przez całe dotychczasowe swoje życie nie mogłem pojąc tylko jednego. Tego co popycha samobójców do popełnienia występku przeciwko sobie. Przecież jutro może być lepiej albo gorzej, kryje się coś czego jeszcze nie poznaliśmy i nie spróbowaliśmy. Nawet próbując sobie wytłumaczyć, że kolejny raz coś im nie wyszło i znów coś się nie udało, a ich świat posypał się do samych fundamentów lub jeszcze głębiej tak że nie mają już siły kolejny raz się podnieść i walczyć. Dlaczego? Skoro żyli do tego momentu i wcześniej się nie poddali? Dla mnie jedynym momentem w którym mógłbym wybaczyć samobójcom ich czyn, to chęć zabicia się z powodu tego że właśnie sam się zabijam i już nie mam odwrotu i na pewno się uda. Mijały kolejne chwile ale głos nie powrócił. Kolejne dni były takie same, nie różniące się za bardzo od siebie, monotonne i „normalne”. Jedynie wieczór gdy nastawał był dla mnie kolejną próbą odkrycia czegoś co ciągle się przede mną kryję, ale czego jestem pewien. Mijały tygodnie miesiące, ale głos nie zjawił się ani razu, już zaczęło mi się wydawać iż to tylko był bardzo realistyczny sen który mi się przyśnił. A może właśnie tak było??? "POCZĄTEK NOWEJ DROGI - DRUGA PRÓBA ??" - Kolejny dzień. Cholera znów mi się nie udało. Powoli przestaje wierzyć że istnieje inny świat, który łączył by wszystko i wszystkich. Ale gdy tylko nastanie wieczór znów będę wierzył, i z całych sił będę starał się go odkryć. Spojrzałem na zegarek była 8:00 do wykładów została jeszcze godzina. Powoli zwlokłem się z łóżka i udałem się w kierunku łazienki aby spłukać z siebie resztki snu. - Nie ma to jak ranny zimny prysznic. ? Myśląc to okręciłem korek, do moich uszu dobiegł szum wody wyłaniającej się z prysznica. - Co jest do cholery? ? pomyślałem gdy tylko woda dotknęła mojej skóry. Czułem jakby miliony maleńkich cząstek uderzały we mnie z sekundy na sekundę. Niby tak jak co dzień, jednak dzisiaj czułem każdą krople spadającą na moją skórę a w zetknięciu z nią każda rozpadała się na tysiące mniejszych które znów spadały gdzieś na mnie. Nie potrafiłem zrozumieć. Stałem pod prysznicem i zastanawiałem się co jest grane. - Co jest z tą wodą, jaja sobie ktoś ze mnie robi czy jak. Lekko zdezorientowany zakręciłem kran. Ubrałem się i pomknąłem na zajęcia. Gdy tylko ujrzałem nadjeżdżający tramwaj zacząłem biec bo do przystanku miałem jeszcze jakieś 200m. - Uff...!!! Zdążyłem. ? Lekko zmachany nacisnąłem przycisk otwierający drzwi i powoli wkroczyłem miedzy spieszących się ludzi. Ludzie, ludzie, ludzie. W koło pełno ludzi, jak zwykle czymś zajęci lub wprost zniechęceni do życia. A ja? A ja jak zwykle zastanawiam się o co im wszystkim chodzi, jakie problemy ich dręczą. Przecież nie ma problemów których nie dało by się rozwiązać, a jeśli jakiegoś nie da się rozwiązać to nie jest on wcale problemem tylko zdarzeniem. Rozglądając się wkoło próbowałem odgadnąć co oni mogą myśleć. Tacy do siebie wszyscy podobni. Identyczni jak dwie krople wody, niczym się nie różnią, a jednak jednocześnie jak niebo i piekło. Spoglądając na innych jak na swojego prześladowcę lub kata. Stałem nie ruchomo rozglądając się dookoła, gdy poczułem że to co się przed chwilą stało już skądś znam. Dziwnie ale nie odbyło się to tym razem tak jak zwykle, to znaczy w większości takich przypadków spostrzegamy że już one kiedyś gdzieś miały miejsce ale dopiero po ich wydarzeniu. Tym razem było zupełnie inaczej, poczułem się jakby ktoś zawiesił mnie w przestrzeni, nie czułem pod stopami podłogi tramwaju, a gdy uniosłem głowę wszyscy wydawali się jakby zastygli oblani woskiem. Tacy niewyraźni, rozmyci, zupełnie tak jakby nie można było ich zatrzymać w jednym momencie i coś ich rozmazało żeby nadal mogli być sobą. Spostrzegłem że na końcu wagonu znajduje się mała dziewczynka, która nie zastygłą jak inni. Kucała głowę miała ukrytą w swoich dłoniach. Do moich uszu dobiegł odgłos płaczu. Powolutku zacząłem się zbliżać do niej. Co się stało? ? zapytałem, sam zaintrygowany lekko całą tą sytuacją. - Nic. -Odpowiedziała dziewczynka i popatrzyła w moją stronę. Moim oczom ukazał się przedziwny widok. W miejscu gdzie normalnie znajdują się oczy, znajdowały się dwa błękitne wiry które zdawałoby się że pochłaniają wewnątrz siebie cały świat który je otacza. Znieruchomiałem, nie potrafiłem wypowiedzieć z siebie żadnego słowa. - Dlaczego znieruchomiałeś jak inni? ? zapytała się mnie dziewczynka nie odrywając ode mnie swojego przedziwnego spojrzenia. Z chwili na chwile miałem wrażenie że zostanę przez nie wessany do ich wnętrza. - Ja nie rozumiem co się dzieje? ? z ledwości wydobyłem z siebie bełkot słów. Dziewczynka odwróciła głowę i spojrzała przez okno. Nie wiedziałem co robi ale widziałem jak jej błękitne wiry przyjmowały teraz inne odcienie i kolory. Jej ręce lekko zaczęły się unosić jakby w geście modlitwy. -Czyżbym dalej spał a to tylko kolejny koszmar? ? nawet nie wiedząc czemu sam sobie zadałem to pytanie, przecież wiedziałem że nie śnie, jednak wydawało się to tak nierealne i nieprawdziwe. Dziewczynka powoli odwróciła się w moją stronę. Lewitując w powietrzu lekko uchyliła usta, w tym czasie jej długie białe włosy uniosły się do góry jakby jakiś podmuch wiatru zawiał od spodu. - Jestem posłańcem, którego wysłałeś. Podążałam za tobą każdej chwili lecz dopiero teraz sam mnie zaprosiłeś do siebie. - Co?....... Stałem jakby mnie ktoś zmroził. - Co?.... ? powtórzyłem jeszcze raz bo już nie pamiętałem czy powiedziałem to wcześniej czy nie. - Jeśli nie pamiętasz tego co jest przed tobą nie poznasz tego co było za tobą. Czy ja zwariowałem, czy może już nie jestem sobą? Znać to co będzie i poznać to co było. Trzymało się to tak całości jak nic innego na świecie. Powoli całkowicie gubiłem się w tym wszystkim, jeśli można się zgubić drugi raz w tej samej sytuacji to ja to właśnie uczyniłem. - Czy mogła byś jeszcze raz wyjaśnić mi kim jesteś? - Przyjdzie czas, że ty wyjaśnisz mi kim jesteś. ? w odpowiedzi rzekła dziewczynka. Otworzyłem oczy. Dalej stoję w tramwaju, w około ci sami ludzie, z tymi samymi problemami jakimi byli pochłonięci jeszcze małą chwilkę temu. Stali tak jakby dla nich cała ta sytuacja nie miała miejsca. Naprawdę chyba niedługo będę musiał się udać do specjalisty od głowy. - Czy ja spałem? ? pytanie które sobie chyba każdy by zadał w takiej sytuacji. Po chwili nasunęło mi się inne bardziej prawdopodobne od tego pierwszego. - Czy ja oszalałem? - ... Mijały kolejne chwile, a ja stałem wgapiony w innych i próbowałem sobie poukładać wszystkie wydarzenia dzisiejszego dnia. Ale nie dochodziłem do żadnych wniosków, to tak jakbym próbował poukładać puzzle odwróconą stroną w całość. Pierwsze zajęcia jak to pierwsze zajęcia, siedziałem i próbowałem jak większość pojąć to co starają mi się włożyć do tej mojej zakręconej głowy. Z moją głową było już lepiej. Na kolejnych zajęciach oprócz tego że coś do niej docierało to większość z nowych informacji zdążyłem przetworzyć. Spoglądałem na tablice, z nudów próbowałem odgadnąć co myśli w tej chwili wykładowca, gdy spogląda na tłum ludzi, którzy udają, że rozumieją to co on im mówi. Spowalniałem oddech aby móc się skoncentrować. Jak zwykle czułem się dziwnie jakbym nagle sam został na sali. Nagle przestałem odczuwać rzeczywistość która mnie otacza. Zdarzało mi się to często, niby sen na jawie. Sam ze swoimi myślami, które nie koniecznie zajmowały się tym, czym ja chciałem aby się zajmowały. Krążyły gdzieś, i wydawało mi się że tak naprawdę krążą gdzieś bez żadnego celu. Próbowałem nad nimi zapanować, ale moja próby mijały się z celem. Mijały chwile, a ja byłem jakby wyrwany z rzeczywistości. W pewnym momencie siedzący obok mnie kolega uderzył mnie w ramie. Ocknąłem się. Pogadaliśmy jeszcze chwilę, a potem wróciłem do słuchania wykładu. Gdy skończyłem wszystkie wykłady, wróciłem do domu. Siedząc na kanapie zastanawiałem się o co w tym wszystkim może chodzić, lecz i tym razem puzzle nie chciały się ułożyć w żadną całość. Ułożyłem się do snu, chłód pościeli jak zwykle sprawia iż czułem się odprężony. Zamknąłem oczy, i próbowałem zapaść w świadomy sen. Nie wiem czy jeszcze ktoś śpi tak jak ja, ale ja odkąd tylko odkryłem ten sposób spania, praktykuje go co noc. W mojej głowie zaczynały się pojawiać coraz to bardziej skomplikowane figury geometryczne, mogłem je obracać w dowolną stronę i przyglądać im się w nieskończoność. Gdy powoli traciłem kontrole nad swoim umysłem, moje myśli się uwalniały, i same zaczęły tworzyć różne obrazy, miejsca i osoby. Wszystkie te rzeczy po jakimś czasie zaczęły układać się w jakąś całość, w jakiś nierealny świat, w którym możliwe było to co w naszej rzeczywistości wydawało by się nigdy nie może zaistnieć. Mimo tego wszystkiego nadal miałem poczucie czasu który płynął, więc mój sen trwał jakby się mogło wydawać długo nawet bardzo długo, a gdy w rzeczywistości tak naprawdę minęły dopiero minuty. Na początku było to dość zaskakujące, gdy wstajesz, jesteś święcie przekonany, że już świta, po omacku chwytasz za zegarek, patrzysz a tam wskazówki pokazują godzinę pierwszą w nocy. Wypoczęty spać się nie chce, a tu środek nocy. Mój umysł zamiast odpoczywać, pracował na podwójnych obrotach, nie męcząc się przy tym. Byłem sam na sam z własnym ja. Wiedziałem, że nie jestem już w stanie kontrolować swoich myśli więc nawet się nie starałem. Zacząłem widzieć i słyszeć dźwięki i obrazy, które w żaden sposób nie pasowały do siebie. Jednak czułem że coś je łączy, to coś co stoi ponad nimi. Czy jest to mój umysł, a może coś, czego istnienia nawet nie mogłem przypuszczać . ?Jeśli nie pamiętasz tego co przed tobą, nie poznasz tego co za tobą.? Pojawiało się to z chwili na chwilę w moim śnie. Nie potrafiłem zrozumieć, a jednak wydawało mi się że ma to sens. Nie wiem dlaczego, ale coś mi podpowiadało że stanie się coś co zmienia mnie, a jeśli nie mnie? ... to świat? "PIERWSZA PODRÓŻ - SIEDEM DNI" Jeśli śniłem, to śniłem o wielkiej przestrzeni w której nieruchomo byłem zawieszony, rozświetlonej tak bardzo, że mój umysł ogarniał ból. Ta porażająca jasność była wszędzie, wdzierała się do najmniejszych i najodleglejszych zakątków. Ból, który jednocześnie był fascynujący, zaciekawiał mnie coraz bardziej. Ciekawość rosła coraz więcej aż w pewnym momencie zobaczyłem małą ciemną postać, potrafiłem dostrzec tylko jej zarysy, gdyż resztę przyćmiewała porażająca mój umysł biel. Nieskończona rażąca przestrzeń i mała ciemna postać. Wydawała się prawie nie istniejąca, a jednak potrafiła przezwyciężyć blask przestrzeni i zaistniej w niej. Postać stała nie ruchomo, gdy koncentrowałem się na niej mój ból jaki odczuwałem odchodził gdzieś na dalszy plan. Nie znikał on całkowicie, ale był jakby przytłumiony. Po pewnym czasie odczułem coś podobnego do wydarzenia z porannego wykładu. Ale tym razem nie byłem sam. Żadnego ruchu, żadnych słów i czynów, a do mojego umysłu docierały informacje. Coś jakby nie zrozumiały dla mnie świat informował mnie o swoim istnieniu. Wypełniałem się tymi informacjami, a one przybywały coraz szybciej i w coraz większej objętości. Nie potrafiłem nad nimi zapanować, czy tego chciałem czy nie wchłaniałem je jak sucha gąbka wodę. Miałem wrażenie że znajduję się w labiryncie, na którego ścianach napisane są wskazówki dotyczące wyjścia, jednak nie potrafiłem ich odczytać, a tym bardziej zrozumieć. Przez cały czas wyczuwałem obecność postaci. Pozbawiony poczucia czegokolwiek zacząłem się obawiać, nie wiedząc w sumie czego. - Nie potrzebnie się starasz zrozumieć. – postać przemówiła, ale żaden dźwięk nigdzie się nie rozchodził. - Nie jesteś w stanie zrozumieć, zgubisz i nas i siebie jeśli nadal będziesz próbował. - Kim jesteś? - A czy to ważne? – W tym momencie dotarł do mnie potężny ładunek bólu. Jakiś żal i smutek krył się w zdaniu wypowiedzianym przez istotę. Najdziwniejsze jednak było to że owy ból i smutek odczuwałem jak własny. Mijały chwile, ciemna postać zaczęła znikać, powoli gdzieś się oddalała, aż w końcu znikła. Równocześnie w tym samym momencie przestrzeń zaczęła przybierać inny wygląd. Już nie raziła swoją jasnością, a wręcz zaczęła szarzeć i przygnębiać. Obudziłem się. Sięgnąłem po zegarek. Nie byłem wcale zdziwiony gdy spostrzegłem, że minęło tylko pół godziny. Czułem się wypoczęty, nie odczuwałem również potrzeby snu. Znajdowałem się teraz w naszej zwykłej szarej codzienności, ale było we mnie coś, co nie należało do mnie. Chwila zastanowienia. Już coraz bardziej byłem przeświadczony że dopada mnie jakaś choroba psychiczna. Wszystkie te wydarzenia wydają się wprost nienormalne. Może się bałem, a może miałem już dość świadomego snu. Zamknąłem oczy i usnąłem. Podczas snu zacząłem rozumieć pewne rzeczy nad którymi się wcześniej nie zastanawiałem . Nasze umysły choćbyśmy chcieli nie są przystosowane przez naturę do ciągłego gromadzenia informacji. Umysł – jest jak wielka układanka. Podobna do puzzli, które składają się z nieskończonej ilości elementów. Na początku wszystkie elementy jakie są na znane, znajdują się w nieładzie, nie są z sobą w żaden sposób połączone, znajdują się na jednej wielkiej nieograniczonej stercie. Potrzeba czasu aby odpowiednie elementy połączyć w fragment. Fragmenty te na początku nie pasują do siebie, ale gdy tylko trafi się odpowiedni element łączący je, łączą się one w jeden większy fragment. Trwa to w nieskończoność, gdyż z każdą chwilą naszego życia przybywają nowe elementy do naszej układanki. Owe fragmenty czy to większe czy mniejsze stają się częścią naszego umysłu odpowiedzialną za interpretacje i rozumowanie rzeczywistości nas otaczającej. Życie sprawia, że w większości zajmujemy się tylko gromadzeniem informacji, a czasu potrzebnego do ich poukładania zawsze nam brakuje. I mimo iż możemy mieć wszystkie elementy do ułożenia pewnego fragmentu to nie poukładane zaczną być traktowane jako niepotrzebne i zostaną schowane przez nas umysł „na potem”. Zainteresowania, hobby są tymi elementami którym poświęcamy czas aby rozbudowywać je jeszcze bardziej, wiąże się z tym jednak pewne niebezpieczeństwo. Gdy zainteresowanie to lub hobby staną się obsesyjne, zabraknie nam czasu na budowanie i powiększanie innych fragmentów, przez co stajemy się ograniczeni tylko do pewnej dziedziny. Co gorsza rzeczywistość która nas otacza zaczynami interpretować tylko z perspektywy naszego największego fragmentu. W pewnej chwili istnieje prawdopodobieństwo że sens w jaki rozumiemy będzie logiczny tylko dla nas, a przez reszta społeczeństwa będziemy postrzegani jako odmieńcy. Czym jest sen? Czy podczas snu odpoczywa tylko nasze ciało? Śpimy codziennie. Jedni potrzebują więcej inni mniej snu. Każdego dnia zaraz po przebudzeniu jesteśmy zdezorientowani, ale trwa to tylko chwile, do momentu gdy nasz umysł przestawi się na gromadzenie i interpretowanie informacji które zaczynają do nas napływać ogromnym strumieniem. Więc co się dzieje podczas snu? Gdy śnimy nasz umysł tworzy obrazy, dźwięki, które czasami łączą się w absurdalną całość. Dzieje się tak gdyż próbuje ona połączyć elementy w pewne nowe fragmenty, lub dołączyć je do już istniejących. Nie układa ich jednak tak aby tylko do siebie pasowały, większość czasu poświęcamy we śnie na znajdowanie elementów łączących fragmenty, gdyż po przebudzeniu zaoszczędza nam to czasu na szukanie w naszym umyśle drogi do fragmentów które nie są z niczym połączone. Łączy elementy poczynając od tych najprzyjemniejszych dla nas, a kończąc na tych informacjach, które sprawiają nam negatywne uczucia, taki jak smutek, ból, tęsknota, niemoc. Gdy się tak dzieje mamy sny, kolorowe, miłe i odprężające po których wstaje zadowoleni, lub koszmary które wyrywają nas ze snu w środku nocy. Zdarza się również, że śnimy o rzeczach normalnych i tylko niektóre fragmenty snu wskazują na to że jest to tylko sen. Więc czym jest sen? ...jest tym co pozwala nam być normalnymi, i nie pozwala nam oszaleć. Próbowałem usnąć, ale jak zmusić organizm, który jest wypoczęty, do snu. Leżałem, leżałem, i leżałem... musiałem więc w końcu usnąć. Ból głowy, wyrwał mnie ze snu, otworzyłem oczy i... - Gdzie ja do diabła jestem? – dookoła mnie jakieś niewyraźne, rozmyte postacie. Porozumiewały się między sobą w niezrozumiałym dla mnie języku. Bardziej od tego były dla mnie zrozumiałe ich odczucia i wspomnienia. Po chwili poczułem ukucie w rękę i jakaś obca substancja popłynęła w moich żyłach. Zaczęło mi się kręcić w głowie, a moje ciało zaczęło opadać. Uniosłem z trudem powieki, widziałem już wyraźnie, a wymieniane informacje między osobami znajdującymi się obok miejsca gdzie leżałem były zrozumiałe również i dla mnie. - Synku jak się czujesz? – w tym samym momencie matka wzięła mnie za rękę a z jej oczu spływały łzy zmartwienia. Czułem jej smutek, ale nadal nie rozumiałem dlaczego jest taka smutna, i z jakiego powodu płacze. Równocześnie spostrzegłem że znajduję się w jakimś szpitalu. Musiałem się znajdować w jakimś odosobnionym pokoju, gdyż w pomieszczeniu w którym się znajdowałem było tylko jedno łóżko na którym leżałem. Jeszcze bardziej zdezorientowany, spojrzałem na matkę, i spojrzeniem dziecka które nie wie co się stało powiedziałem: - Mamo, co się stało, przecież ja spałem we własnym łóżku. Dlaczego teraz jestem tutaj. Ja chcę do domu, mi nic nie jest. - Synku ale my nie wiemy co się stało, spałeś przez cały tydzień. Gdy pierwszego dnia jak zasnąłeś przyszłam do twojego pokoju żeby cię obudzić, spałeś spokojnie. - Nie mogłam cię dobudzić, mówiłam, po pewnym czasie zaczęłam cię szarpać, ale ty nie obudziłeś się. – w tym momencie wybuchnęła jeszcze większym płaczem a głos uwiązł jej w krtani. Nie wiem czy to stwierdzenie, czy obca substancja która znajdowała się już w całym moim organizmie ale znów usnąłem, a może zemdlałem? A jednak nie. Wcale nie usnąłem, ani nie zemdlałem. Mój umysł nie potrafił poprawnie działać, i nie byłem w stanie ocenić tego co się ze mną dzieje, byłem tak jakby po za swoim ciałem, krążyłem po pomieszczeniu, widziałem wszystkich z góry. Widziałem jak ze mną rozmawiali ale nie czułem tego jak ja rozmawiam z nimi, tak jakbym był w dwóch osobach. Było w tym coś dziwnego a za razem dość ciekawego. Wiedziałem, że jestem tam na dole i jednocześnie gdzieś w pomieszczeniu, taki niematerialny i nierealny a jednak rzeczywisty. Nie zastanawiałem się nad tym jak to możliwe, i tak pewnie bym tego nie zrozumiał. Od tego momentu zacząłem się „uczyć”. Powiadają że człowiek się zmienia, ale wcale tak nie jest. Nie da się przecież zmienić wody w piasek ani na odwrót. Wodę możemy zmienić w lód, parę wodną, ale zawsze istnieje możliwość jej przemiany do pierwotnego stanu. Ludzie się nie zmieniają, zmienia się tylko sposób w jaki oni pojmują świat. Z wiekiem uczymy się rzeczy, które pozwalają nam lepiej go zrozumieć, ale również z wiekiem narasta coraz więcej pytań na które nie potrafimy znaleźć odpowiedzi. Mijały minuty a ja unosiłem się gdzieś ponad tym wszystkim. W pewnym momencie poczułem jak coś z ogromną siła sprowadza mnie do mojego ciała. Siedziałem na łóżku i wszystko o czym do tej pory rozmawiałem było mi znane, a równocześnie dalej kontynuowałem rozmowę. Minęły dwa dni, kiedy lekarz oświadczył mi że ze mną jest wszystko w porządku i nie potrafią znaleźć przyczyny mojego tygodniowego stanu. Po rozmowie ze mną lekarz udał się do swojego gabinetu, gdzie rozmawiał jeszcze z moimi rodzicami, ja w tym czasie szykowałem się do wyjścia. Przez cały czas pobytu w szpitalu, próbowałem sam zrozumieć co się stało, ale za każdym razem moje wysiłki pełzły na niczym. Im bardziej się zastanawiałem tym bardziej dochodziłem do absurdalnych wniosków. "ODWRÓCONY - POZNANIE MARTWEJ PRZEPOWIEDNI" Struktury bramy po raz pierwszy się zachwiały. Tuż przy samych fundamentach jakieś zdarzenie wywarło taki nacisk na całą przestrzeń iż wszystko czym była brama, i co w niej się znajdowało, na chwile przystało. Tak jakby ktoś zrobił wielowymiarowe zdjęcie. Wszystko znieruchomiało, nawet myśli. Każdy zastanawiał się nad co to było. Mijały chwilę. Cisza jaka nastawała była tak przytłaczająca iż było słychać tylko ją samą. - Odrzucam! –Wszystko zdawało się emanować jednym pytaniem. - Kto i co odrzucił? Po raz pierwszy brama otworzyła swoje drzwi w przeciwną stronę, tak jakby wiedziała że to co się stanie, musi się kiedyś stać. Jakaś istota bez chwili zastanowienia, przekroczyła progi bramy, ale ta wysłała go w miejsce w którym nikt nigdy nie był. Stał się więźniem zapomnianej rzeczywistości. Od tej pory nikt i nic miało go nigdy nie poznać. Odrzuciwszy wiedzę Martwej Przepowiedni, ona odrzuciła go, chociaż zarówno on jak i Przepowiednia się zmieniły. Czy przepowiednia która zawsze zmieniała się z nowym wybrańcem, również i teraz się zmieniła? Od tego momentu każdy który poznał przepowiednie poznał ją jeszcze raz, odrodziła się ona we wszystkich od nowa, emanowała nią cała brama, i wszyscy odczuli zmianę tego co nie zmienne. Jego gniew, ból, chęć niesienia śmierci była wielka, był straszny dla siebie i dla całego istnienia, nie potrafił nad tym zapanować, gdzieś w środku czuł że dzieje się z nim coś złego ale było mu z tym bardzo dobrze, mógł w końcu być wolny, uwolnił się od swojego sumienia, był własnym panem, stał się bogiem dla siebie. I pragnął czegoś czego sam nie potrafił określić. Nie obawiał się tego gdzie prowadzi go brama, dobrze wiedział jakie jest jego przeznaczenie i do jakiego celu dąży z tym tylko że jego własny umysł nie był w stanie tego pojąć. Martwa przepowiednia zmieniając się zmieniła też wszystkich wybrańców. Każdy z nich powoli miał stać się częścią nowego planu, który stał się także częścią przepowiedni. Powoli przepowiednia stawała się bardziej zrozumiała dla każdego z nich. „Gdy przybędzie odmienny wybraniec do przestrzeni w której istnieją wszystkie byty, stanie się tym którego los odmieni słowa zapisane nieistniejącym literami. Wszyscy którzy poznali ich treść poznają ich odmienne znaczenie. Jedynie to co nie istnieje ma prawdziwy sens i znaczenie, gdyż jedynie to czego nie ma można zrozumieć, można prawdziwie poznać, znaczenie to nigdy nie się nie zmieni tak jak nigdy nie zmienia się to co jest nieznane. Ten który sam zapragnie nigdy nie poznać swego losu, będzie tym który tak naprawdę go pozna, który zrozumie każde istniejące słowo, poznając co tak naprawdę znaczą, od tej pory sam będzie używał ich z rozsądkiem i powagą. Mimo iż przechodząc po raz drugi siedem prób, dopiero za drugim razem zrozumie ich prawdziwy sens. Ich znaczenie będzie spotęgowane w takim stopniu w jakim nie jest mu znane ich znaczenie. Nie pamiętając tego co było, poznaje to co jest przed nim, zagubiony we własnym świecie stworzy inny świat. A będzie on inny od istniejących, będzie pomostem który łączy wszystko, on bowiem stanie się jedynym który pozna prawdziwą historie i przyszłość Bramy, jak i Martwej Przepowiedni. Z jego przemianą zmieniać się będzie przepowiednia, z dnia na dzień rozwijać będzie się jej prawda, i przyjdą te momenty w których zmieni się gwałtownie, gdyż niezmienny sens jej istnienia, pozwala zmieniać jej swoją treść tak aby mówiła sama o sobie po za sobą i poza czasem. Słowa bowiem są puste, wyryte na papierze są jedynie śladem zostawionym, przez tego kto je pisał, a nie posiadając rzeczy ani treści słowa przepowiedni są wypełnione. Choć nieistniejące, posiadają znaczenie, odczuwane jak uczucia, pełne, nie znające kompromisów, nie kłamiące, nie szukające sensu w coraz to dłuższych zdaniach. Jej prawdziwa treść nie istnieje w tym co widoczne. Jedynie ten który pojmie jej znaczenie nigdy jej nie poznając stanie się tym dla kogo ona stanie się sługą, bowiem poznając to co nie zrozumiałe, to co nie istniejące pozna to co zrozumiał i to co już istnieje.” Brama emanowała tą treścią, i czy to ona była przyczyną odrzucenia, czyżby odwrócony poznając jej nowe znaczenie, zrozumiał że nie znał go wcześniej. A może był przekonany że to one jest owym wybranym. Czy zrozumiawszy, iż nie jest on tym który poznaje to co już było znając to co jest przed nim, zatracił zdolność poznawania przeszłości i oddał się chaosowi, nad którym nikt nie potrafi zapanować. Czyżby miejsce do którego się udał było czystym chaosem. Miejscem w którym nie da się poznać przyszłości a da się znać przeszłość. Istnienie którego on sam stał się panem, los którego nikt nie mógł przewidzieć, miejsce które tak naprawdę nie istnieje, odwrócony który z chwili na chwilę stał się dla wielu zapomniany. I tylko słudzy bramy czuli że coś się zmieniło, że to coś stanie się częścią ich przyszłości, coś co z chwili na chwilę w ich umysłach siało odrobinę niepewności.” Strażnik bramy, zastanawiał się nad treścią przepowiedni, zrozumiał że jest niczym więcej jak sługą bramy. Jego los się odmienił, i wiedział już że przyszłość jest jeszcze bardziej jaśniejsza i zrozumiała, bowiem miało się stać to co stało się na początku. Narodzić się miał nowy świat, którego oni słudzy bramy będą panami, a swoją władzą będą musieli się dzielić z odwróconym. Pojął też, że i oni są w świecie który tak naprawdę jest pod czyimś panowaniem, i stamtąd pochodzi znaczenie i treść Martwej Przepowiedni, czyżby zbliżała się prawda w swojej czystej postaci? "BOGATY BIEDAK - NAUKA SERCA" Kolejna podróż stała przede mną. Tysiące kilometrów jakie przemierzyłem w sowim młodym wieku, są jak tysiące doświadczeń ludzi tam spotkanych. Ich życie i los wymieszany w jednym miejscu które zmierza w tym samym czasie ku konkretnemu celu. Pociągi są tym dla mnie czym kiedyś dla moich przodków były pielgrzymki. Są miejscem w którym poznaje życie, w którym tak naprawdę nigdy nie wiadomo co się wydarzy. Stałem na dworcu, dookoła pełno ludzi, przede mną wielki rozkład jazdy. Jedne pociągi przyjeżdżają inne odjeżdżają, a we wszystkich tysiące ludzi, którzy albo dotarli do kresu swej podróży albo są w trakcie. Moja percepcja postrzegania ludzi, była już inna, nie postrzegałem ich jako podobne do siebie formy, ale jako istoty różniące się od siebie swoim jestestwem. Pośród wielu którzy znajdowali się gdzieś wokoło mnie, jedna z nich zwróciła moją szczególną, uwagę. Próbowałem jej się przyjrzeć ale w tym samym momencie poczułem że to ona mnie obserwuje od dłuższego czasu. Ciekawość znów wzięła górę, powolnym krokiem zbliżyłem się do owej postaci. Dopiero teraz postrzegłem że jest to jedna z osób „zamieszkujących dworzec”. - Dzień dobry. – Grzecznie skierowałem swoje powitanie w stronę bezdomnego. - Nie. - Ale ja .... - Powiedziałem nie. – jakby nic sobie z mojej osoby nie robiła nawet nie uniósł głowy, mówiąc te słowa. Jak zwykle ludzka niechęć do obcych jest wielka. Pomyślałem sobie i podążyłem w stronę kas aby zakupić bilet. - Tak. - Że co... - Powiedziałem tak. – dziwne ale słyszałem to w mojej głowie, przynajmniej tak mi się wydawało. - Powiedziałem tak. - Ale kim jesteś i czego chcesz? – moje myśli zaczęły krążyć po całym moim umyśle. - Ja? To ty podszedłeś do mnie. W tym samym momencie, odwróciłem się w stronę gdzie wcześniej stałem, próbując zagadać do bezdomnego. Ale ku mojemu zdziwieniu on nadal znajdował się na swoim miejscu, nawet nie zmienił swojej pozycji. - Nie podchodź, nie lubię obcych obok siebie. Idź zrób co masz zrobić a potem może pogadamy, jeśli można to tak nazwać. – poczułem się jakby ta osoba ze mnie drwiła, ale co mogłem zrobić? Usiadłem na ławce niedaleko nieznajomego, i zacząłem się zastanawiać, zresztą jak zwykle, gdy działo się coś czego nie potrafiłem zrozumieć. Nie wiedziałem w jaki sposób mam zacząć rozmowę jeśli tak można nazwać to co pozwalało się miedzy sobą kontaktować, nie używając do tego słów. - A po co ci słowa, poznałeś czym jest ciekawość mimo iż nie czytałeś jej definicji. Więc po co ci słowa aby porozumieć się z drugim człowiekiem. Słowa są czymś co powoduje iż nigdy nie przekażemy sobie tego co naprawdę chcemy. – poczułem się dziwnie gdyż dopiero teraz zrozumiałem że to co w takich momentach dzieje się w moim umyśle to czyjeś uczucia i myśli w ich najczystszych postaciach, i że nie da się ich zinterpretować w żaden inny sposób. - Kim jesteś? – nie było to pytanie, ani zdanie, była to ciekawość w swojej czystej formie. - A jednak potrafisz. – tak jakby ktoś uświadomił mi coś z czego korzystając nie zdawałem sobie sprawy. - Kim jestem? – poczułem tą samą ciekawość jaką miałem ja. Czyżby ten bezdomny naprawdę nie wiedział kim jest? Wydawało mi się że to tylko złudzenie, ale przecież czułem ciekawość w jego pytaniu. Mijały też minuty a ja nie czułem nic w swoim umyśle. - Wiem kim jestem, jest tym który mając wszystko co można mieć na świecie, zrezygnował z tego i pojął że tak naprawdę to wszystko było złudzeniem, że moje życie było złudzeniem. Moje zdolności które posiadłem stały się moją zgubą, bo pragnąłem wszystkiego nie dając nic w zamian. Jestem przegranym już na samym początku wyścigu o życie. Porzuciwszy wszystko i wszystkich których miłość do mnie istniała tylko w moim a nie w ich umyśle. Zostałem sam, uciekłem do świata zapomnienia, i teraz gdy znam swój jutrzejszy dzień, nie różniący się od teraźniejszego, poznaje z kolejnym dniem prawdziwie swoje całe życie. Nie wiem czemu ale czułem się dziwnie, jakoś wewnętrznie byłem przekonany, że on kiedyś był taki jak ja. I chociaż za bardzo nie rozumiałem treści, coś nakazywało mi kontynuowanie owej konwersacji. Nie robiłem nic, czekałem aż bezdomny sam podejmie się dalszej „rozmowy”. - Obudziłem się pewnego dnia. Mój dom, moje własne miejsce , obok mnie leży moja kobieta którą kocham. - Zadowolony, gdyż była dla mnie jak otwarta księga. Znałem wszystkie jej myśli, wszystkie uczynki były dla mnie znane. Byłem również pewien, że ona sobie z tego nie zdawała sprawy. Wiedziałem, że mnie nie oszukuje, a i ja również jej nie oszukiwałem, gdyż gdybym próbował wyjaśnić jej skąd to wszystko wiem, to wyglądało by to tak jakbyśmy komuś kto żył dwa tysiące lat temu próbowali wytłumaczyć na jakiej zasadzie działa elektrownia atomowa. Zatem nie oszukiwałem jej. Korzystałem z tego co dała mi natura, wykorzystywałem to każdego dnia, tak jak wszyscy wykorzystują swój wzrok, słuch, węch czy dotyk. Miałem wszystko co mogłem sobie tylko wymarzyć, miałem sławę, pieniądze i popularność, byłem kimś!? Poznając tajemnice, myśli, gromadząc nieustannie nowe informacje, nie zauważyłem tego, że zatracam siebie, że przestaje istnieć, a zaczyna istnieć zamiast mnie moja chciwość. Przestałem postrzegać otaczających mnie dookoła ludzi, jako równych siebie, no bo jak mogłem traktować ich jak równych skoro oni tacy nie byli. Był to największy błąd jaki popełniłem. Błąd który nie pozwolił odebrać mi sobie życia, nawet gdy bardzo tego chciałem, gdyż byłem lepszy od nich. W tym samym momencie dobiegł do mnie dziwny dźwięk od strony bezdomnego. Odgłos spadających kropelek wody. Cichy płacz, tak niezauważalny i obojętny dla tysiąca podróżujących osób wkoło. Z każdą kroplą uderzającą o posadzkę dworca, moje serce przymierało na chwilkę, nie potrafiłem nad tym zapanować, a ono wypełniało się tą częścią życia bezdomnego, która pozwoliła mu nie mając „nic” poznać samego siebie, i stać się kimś. Było w tym coś tak oczywistego czego nie tyle co nie potrafiłem zrozumieć, ile nie byłem sobie w stanie tego wyobrazić. Człowiek który miał wszystko i był tym kim tylko można być na tym świecie porzucił to wszystko i został bezdomnym, nie mając nic odkrył kim tak naprawdę jest. Mimo to nurtuje mnie dalej to samo pytanie kim on jest? - Nie próbuj zrozumieć rzeczy oczywistych bo nie starczy ci na nie życia. Poczuj to kim jestem nie staraj się sobie tego wyjaśnić, po prostu posłuchaj swojego serca. Jeśli się naprawdę mocno wsłuchasz usłyszysz dźwięki niesione przez miłość, nie lękaj się jej to właśnie ona jest tym co burzy i niszczy, tym co jest i czego nigdy nie było ona jest czasem. Kiedyś zrozumiesz, że właśnie uczucia są tobą a ty jesteś uczuciami. Ich świadomość kształtuje ciebie, gdy jesteś niewinny, młody, gdy po prostu jesteś dzieckiem. Bo potem wszystko się zmienia, świat pokazuję ci mylną drogę uczuć. - Jeśli to wszystko jest prawdą dlaczego sam jesteś tutaj, czemu nie wrócisz do swoich bliskich skoro już wiesz kim jesteś. - Nie potrafię. Nie umiem spojrzeć tym których uważałem za gorszych od siebie, bo teraz ja jestem gorszy od nich i wiem jak się czuli, gdy widzieli że bez żadnego większego wysiłku miałem wszystko. Rozmowa trwała tylko do pewnego momentu. Gdy spojrzałem na zegar znajdujący się na dworcu spostrzegłem że za kilka minut mój pociąg wyruszy w swoją podróż. - Przepraszam, muszę już iść. - Bywaj. – odwróciwszy się ruszyłem w stronę peronu, gdzie miałem rozpocząć swoją podróż. "TAJEMNICA WŁASNEGO LOSU - TAJEMNICZE DZIECI" Wielka metalowa maszyna, która mknie przed siebie. Z minuty na minutę oddalając się od miejsca gdzie rozpoczęła swoja podróż i przybliżając się do miejsca gdzie jej podróż się kończy. W środku ludzie którzy w odróżnieniu od tych ludzi na dworcu, przynajmniej przez jakiś czas mają wspólny cel, ale tylko do pewnego momentu, zawsze znajdzie się taki fragment owej podróży, w którym ich drogi się rozejdą. Jednak przez czas wspólnej podróży coś ich łączy. - Przepraszam czy znajdzie się może jedno wolne miejsce? – jak zwykle pytam się ludzi w przedziałach o pozwolenie na zajęcie miejsca, chociaż tak naprawdę mógłbym je zająć bez pytania, przecież każdy ma bilet tylko na jedno miejsce. - Tak proszę. – odpowiedzi udzieliła mi mała dziewczynka, która siedzi obok swojej mamy i brata. Na początku podróż mijała w milczącej atmosferze, i tylko dzieci były ruchliwe, i z chwili na chwilę wymyślały sobie inna zabawę. W pewnej momencie podeszła do mnie dziewczynka i powiedziała coś czego na początku nie zrozumiałem, po chwili zwróciła się do mnie ponownie: - Kim jesteś, czy jesteś już gotów? - Nie rozumiem o co ci chodzi dziewczynko? - Nie pamiętasz mnie? Dopiero po tych słowach spostrzegłem iż jest to ta sama dziewczynka, którą spotkałem kiedyś w tramwaju. Jednak wyglądała ona normalnie, tym razem nie szokowała już oczami, które teraz były całkiem normalne. - Jesteś... - Czy jesteś pewny – dziewczynka przerwała mi w pół słowa, a na jej ustach pojawił się lekki uśmiech. - Jestem. – odpowiedziałem bez chwili namysłu. - Widzisz mojego brata? – w tym samym momencie wskazała ona chłopca obok którego siedziała. - Tak, ale on mi nikogo nie przypomina. – bo rzeczywiście nikogo mi on nie przypominał nawet w najmniejszym stopniu. Mały chłopiec dopiero wówczas spojrzał na mnie, i z lekkim uśmiechem rzekł: - Wcale ci się nie dziwie, że mnie nie poznałeś, w tym oślepiającym świetle jakie panowało wtedy, widziałeś pewnie tylko moje zarysy. Ale ja razem z moją siostrą bacznie cię obserwujemy - Obserwujecie? - Na razie nic więcej nie możemy ci powiedzieć, ale jednego od nas się dowiesz. – trochę zaintrygowany patrzyłem na dwójkę dzieci, które stały przede mną, ale wcale nie dziwiłem się całej tej sytuacji, przecież wcześniej spotkały mnie o wiele dziwniejsze. - Czy wiesz już kim jesteś? – zapytała się dziewczynka, a w oczach jej brata widać było ciekawość tego co powiem. - Jestem sobą. - Każdy z nas jest indywidualny. Ale czy wiesz kim jesteś, jakie jest twoje miejsce w przyrodzie i na świecie. Po co w ogóle żyjesz, i jaki tak naprawdę masz cel w życiu. Spojrzałem na chłopca, jego oczy posmutniały, jakby to co powiedziałem zawiodło go. Niby proste pytanie, a mętlik jaki powstał mi w głowie nie był adekwatny do swojej przyczyny. Pociąg pędził dalej, nie oglądając się na swoich pasażerów. Obojętni dla niego, tak jak może być obojętna każda rzecz dla rzeczy martwej. Nie wiedząc czemu mknął przed siebie zawsze tymi samymi torami, a jednak nie był znudzony swoja pracą, i całymi siłami ciągnął za sobą kilkanaście wagonów. - No więc? - Przepraszam, ale może ja wcale nie chcę tego co się ze mną teraz dzieje, te wszystkie zdarzenia które mnie spotkały wydają się tak absurdalne, że z trudem jestem w stanie uwierzyć iż jest to jawa a nie sen. - Czy wy naprawde istniejecie, a jeśli tak, to dlaczego wybraliście akurat mnie do tej zabawy? - A czy życie to nie jest zabawa, przecież rodząc się i tak prędzej czy później umrzesz, wiec tak naprawdę jest to pewna zabawa. - Wiesz co wydajesz się być dzieckiem, i z tego co widzę myślisz jak dziecko, więc co ty możesz wiedzieć o życiu? - Na to pytanie sam byś sobie odpowiedział, gdybyś nadal był dzieckiem. Bowiem teraz nie znasz innego sensu niż wypełnianie celu, który większość z was uważa za najważniejszy. Ale co się stanie jak go nie osiągniesz, czy będziesz w stanie się z tym pogodzić, czy może po prostu odbierzesz sobie życie, jak czynią ci którym wydaje się że stracili swój sens życia. - Ale to wszystko co mówisz nie ma najmniejszego sensu. W tym samym momencie, brat dziewczynki podniósł się ze swojego miejsca i wolnym krokiem zbliżył się do mnie. Powoli wyciągnął w moją stronę swoje ręce, i powiedział coś czego nie rozumiałem, a może w aspekcie tego wszystkiego nie starałem się zrozumieć. Poczułem jak mój umysł ogarnia stan nieświadomości, coś jakby sen, ale przecież spać mi się nie chciało. Gdy otworzyłem oczy, spostrzegłem że znajduje się w swojej rzeczywistości, ze świadomego snu. - Hej co jest, skąd ja się tutaj wziąłem? - Widzisz, kolejne pytanie na które szukasz odpowiedzi, ale czy aby naprawde rozumiesz jego sens. - A wy skąd się tutaj wzieliście co? - My? – pytanie, a z pytaniem które usłyszałem po całej przestrzeni zaczął rozchodzić się ironiczny śmiech dzieci. - My? Sami tutaj weszliśmy. Nic nie stało nam na przeszkodzie, aby dostać się do twojego umysłu. Przecież ty i tak nie wierzysz że jest to prawdziwe, więc dlaczego sam sobie zadajesz takie pytania. Po co, skoro my jesteśmy tylko wytworami twojej bujnej wyobraźni. - Jeśli jesteście wytworami mojej wyobraźni, to dla czego nie mogę was stąd wyrzucić? - Dlaczego? Zawsze to pytanie dlaczego? A może byś coś zrobił zamiast zadawać to pytanie, i tak ci nikt na nie, nie udzieli odpowiedzi. - Z chwili na chwilę, stawałem się obłąkany, i zdawałem sobie z tego sprawę, nie było mi z tym źle, wręcz przeciwnie, pytania które do tej pory mnie dręczyły stały się tak mało ważne ze względu na to wszystko co ze mną się działo, iż wydawały mi się one nie istotne. Nie przejmowałem się już tymi osobami które oprócz mnie znajdowały się w mojej własnej rzeczywistości, nie miałem przecież tutaj nic, oprócz własnego jestestwa które było wszędzie, i tego czegoś co kiedyś przeszyło mnie na wylot i wgryzło się w fundamenty mojej rzeczywistości. Wiecie co, nie chcę was tutaj, ale tak naprawdę nie zależy mi na tym czy wy się tego posłuchacie czy nie, po prostu dla mnie nie istniejecie w tym świecie, moim świecie. Przestajecie w nim istnieć w ten sam sposób jak się do niego wdarliście. I chociaż jesteście tutaj bo wy o tym wiecie, ja nawet jeśli byście mnie dotknęli, mówili do mnie, czy cokolwiek innego i tak tego nie odczuje, bo to jest mój świat w którym was nie ma. I przestali istnieć w moim świecie dziewczynka i jej brat, już nigdy więcej nie zagoszczą w mojej rzeczywistości, bo ich tutaj nie ma. Otworzyłem oczy, przede mną stał chłopiec a obok niego dziewczynka. Ku mojemu zaskoczeniu, nie zmienili się oni, na twarzy chłopca dalej istniał ten sam wyraz twarzy, a dziewczynka wciąż była tą samą dziewczynką. Nic się nie zmieniło tutaj, a przecież w mojej rzeczywistości uświadomiłem sobie że jestem szaleńcem, że mój umysł jest obłąkany przez to wszystko, i nie potrafi tego zrozumieć, i już nie chcę tego zrozumieć. - Czy sądzisz, że w chwili w której nas przestałeś akceptować w swojej rzeczywistości nadal tam byliśmy? – oczy dziewczynki powoli zaczęły się przeistaczać w dwa znajome wiry, których odcień był tak czarny jak tylko mój umysł potrafił przypisać kolor który widział do kanonu odcieni czarności. Czułem jak dziewczynka się zmienia, staję się kimś innym, przestaje być osobą z którą przed chwilą rozmawiałem. Jej spojrzenie nie było już łagodne, niewidzialne oczy patrzyły w moją stronę. Nie bałem się jednak wewnętrznie czułem pewien niepokój, jakby to co ma się zaraz stać miało mi ukazać jakąś zakazaną tajemnice, której wcześniej nie było mi dane poznać. - Nie znasz siebie, jeśli tak chcesz, może my źle wybraliśmy, a może tak naprawdę jesteśmy jak sam powiedziałeś wytworami twojej wyobraźni. Wiry w jej oczach obracały się z chwili na chwilę jeszcze szybciej, aż w pewnym momencie poczułem jak jestem przez nie wchłaniany. Chociaż nie ruszałem się z miejsca czułem jak mój umysł, opuszcza moje ciało, przestałem czuć. Przestałem stanowić jedną wspólną część z moim ciałem. Czysty wolny umysł, nie odczuwałem żadnym z pośród pięciu zmysłów. Gdzie byłem? Nie wiem. - Co się stało, wiesz? - Nie wiem i wcale mi się to nie podoba. Czy naprawdę musicie to robić czy nie możecie mnie zostawić w świętym spokoju? - Jeśli dalej nie rozumiesz tego co się dzieje, i dalej nie możesz pojąć, tego co jest oczywiste. Niechaj stanie się ofiara, ofiara z krwi i kości, nie złożona przez nas, ale przez los, który jest niezmienny, który chociaż się wydaje że może być inny, jest stały i określony w innym wymiarze, którego ludzie nie potrafią odczuć tak jak odczuwają przestrzeń i czas. Staniesz się tylko świadkiem tego co ma się stać, ale wcześniej ty nie miałeś być tego obserwatorem. To nagięcie zasad rządzących wszystkim co nas otacza, może mieć, albo i nie mieć wpływu, na istnienie wszystkiego i niczego. - wszystkiego i niczego.... - wszystkiego i niczego.... - wszystkiego i niczego... Powoli cichły słowa które były swoim przeciwieństwem, a ja jak gdyby nigdy nic, siedziałem na swoim miejscu w pociągu. Próbowałem zrozumieć, jak pociąg który jedzie już kilka godzin po torach może istnieć nie żyjąc. Czy jest rzeczą martwą? Czy może jest czymś więcej? Dopiero teraz spostrzegłem, że moi współtowarzysze w przedziale, to nie te same osoby, którymi były wcześniej. Co prawda było tam rodzeństwo i ich matka, ale to nie byli oni, tak jakby wszystko co miało tutaj miejsce zaszło tyko w moim umyśle. - Nie, ja już nie wytrzymam, muszę się przejść, bo to wszystko nie ma najmniejszego sensu.- myśląc to wstałem ze swojego miejsca i udałem się na korytarz, bo moje nogi potrzebowały się rozprostować. Przeszedłem do końca korytarza, na którego znajduję się toaleta. Wszedłem do niej by załatwić swoje naturalne potrzeby. Nagle usłyszałem krzyk, a chwilę potem pisk i zgrzyt hamowanych kół pociągu. - Co się stało do jasnej cholery? Otworzyłem drzwi toalety i wyszedłem na zewnątrz. Jednocześnie spostrzegłem że obok toalety stoi młoda kobieta, której twarz przybrała kształt podobny do tego gdy widzimy coś czego nigdy wcześniej nie widzieliśmy, i strach. Strach który przeszywał ją cała, wprawiając każdy z jej mięśni w drżenie. - Co się stało? – spytałem trzęsącej się kobiety. - Tam...., tam.... tam.... – jej słowy nie chciały przechodzić przez gardło a drżącą ręką wskazała w stronę drzwi. Dopiero teraz dostrzegłem, iż są one otwarte. - Ale to tylko otwarte drzwi, po co tak panikować, zaraz je zamknę. - Ko...., tam.. kobieta.... – dopiero teraz dotarło do mnie że przez otwarte drzwi ktoś skoczył. Zszedłem powoli po stopniach z wagonu. Pociąg jak gdyby nigdy nic stał na środku jakiegoś pola, dookoła nic nie wskazywało na to że właśnie przed chwilą czyjeś życie dobiegło kresu. Kilkadziesiąt metrów dalej w świetle padającym z okien wagonów na skrawku ziemi, spoczywały zwłoki kobiety. Minęła krótka chwila, a ja biegłem już w tamtą stronę, za bardzo sam nie wiedziałem czemu? Przecież nikt nie mógł by przeżyć skoku z pędzącego ekspresu. Powoli pochyliłem się nad leżącą kobieta. Zmierzyłem jej puls. Był słaby, ale na szczęście nie na tyle bym nie mógł go wyczuć. Na szczęście jeszcze żyłą. - Proszę się nie ruszać zaraz nadejdzie pomoc, niech się pani nie rusza. - Czy ja już nie żyje? - Na szczęście nie, niech się pani nie martwi wszystko będzie dobrze.. - Czemu? Ja nie chcę. Proszę mnie zostawić słudze śmierci, który za chwilkę po mnie przybędzie, i niech się pan nie pyta dlaczego? - Ale... - W tym momencie oczy kobiety, znieruchomiały. Zmierzyłem powtórnie puls, ale krew w jej żyłach przestała płynąć. Nie wiem dlaczego nie przystąpiłem do reanimacji, ale może byłem zbyt zszokowany jej zdaniem które wypowiedziała tuż przed śmiercią. Nie potrafiłem pojąć tego, jak ktoś może sobie odebrać życie. Mimo iż słyszało się co jakiś czas z gazet czy telewizji o samobójcach, to jednak nie zastanawiałem się wtedy nad tym dlaczego ktoś może sobie sobie odebrać życie. Klęczałem nad stygnącym ciałem martwej kobiety, i zacząłem się zastanawiać po co to wszystko, skoro nasze życie może się skończyć w każdej chwili. Po co więc żyjemy, przecież i tak kiedyś umrzemy. Dookoła mnie przybywało coraz więcej ludzi, wszyscy się gapili i... Właściwie za bardzo nie wiem co z tym ich i..., ale ja byłem poza tym wszystkim. Klęczałem w miejscu, i wydawało mi się że czas dla mnie przestał płynąć. Jednak wszystko dookoła się poruszało i żyło własnym życiem, widziałem i czułem obecność innych ale sam byłem jakby nie obecny. Kolejny raz sam z własnymi myślami. Wszystko wydaje się takie puste. Tysiące myśli, błądziły w mojej głowie, uciekając daleko tak daleko, iż wydawały się nie realne, pędziły z prędkością światłą. Czułem jak każda nowa myśl pociąga za sobą tysiące nowych niczym nie powiązanych myśli. Nie rozumiałem ich, a mimo to sam je tworzyłem w umyśle. A gdyby przyczyny każdego zdarzenia były inne? Czy zdarzenia jakie wywołały byłby podobne do zdarzeń wywołanych przez te pierwotne przyczyny. Byłem punktem rzeczywistości, która zaczęła wirować dookoła mnie. Najpierw równomiernie, w jednym kierunku, jednak z każdą chwilą, gdy przestałem się zastanawiać nad sensem tej chwili, przestała ona być chwilą, która nie była przewidywalna.. Teraz ja punkt tej rzeczywistości byłem jednocześnie nierozerwalną jej częścią, i czymś co do niej nie należało. Powoli uświadomiłem sobie, iż to że jestem częścią tego wszystkiego nie jest naturalne, jest wyuczonym pojmowaniem siebie w rzeczywistości na którą nie mamy żadnego wpływu, gdyż to ona stworzyła nas a nie my ją. Jeśli zatem dzieje się coś w rzeczywistości z nami czy z nią samą, to nie my jesteśmy tego przyczyną a ona sama. I nawet gdyby zaraz po urodzeniu, dany nam był dar nieśmiertelności, to cały ten czas będzie niewystarczający aby poznać rzeczywistość. Bo cały nieskończony czas który będzie nam dany, nigdy nie wystarczy aby poznać nieskończony czas który już istniał. Bowiem nieskończona przyszłość jest stworzona przez nieskończoną przeszłość. Nieskończoność nie jest czymś czego można doświadczyć. Nie można jej spróbować, dotknąć, zobaczyć, czy cokolwiek z nią zrobić. Sama w sobie jest niepoznawalna, jest ona wszystkimi możliwymi przypadkami istnienia samej siebie. Zarazem jednak jest tak mała, w swoim ogromie, iż wydaje się punkcikiem, takim samym punkcikiem jakim jestem ja. Gdy bliżej przyjżeć się temu punkcikowi, wydaje się większy, a potem jeszcze większy. W końcu przyglądając mu się jeszcze bliżej stanie się on tak duży iż przerośnie nas, i zacznie nas otaczać z każdej strony. Z każdym przyglądaniem się jej bliżej staję się jeszcze większym obszarem który nas otacza, i wówczas będziemy już widzieć tylko maleńki wycinek tej nieskończoności, coraz mniejszy i mniejszy. I im bardziej będziemy próbować zrozumieć, tym więcej jej samej będzie gdzieś za nami, i nigdy tego nie poznamy. Wgłębiając się z każdą chwilą w nią samą tylko po to by poznać jej sens i strukturę, pozostawiamy coraz większą jej część, która stanie się nieskończonością, a kawałek który my poznajemy stanie się malutkim punkcikiem. Dostrzeganym na początku jako maleńki punkcik, tak maleńki że wyda się być poznawalny. Ale w momencie gdy go tylko zaczniemy poznawać, zacznie się on rozrastać coraz bardziej i bardzie.... I będzie wtedy malutkim nieskończonym punkcikiem który staram się poznać. Zacząłęm pojmować nieskończoność w inny nowy sposób. Wcześniej wyobrażałem ją sobie jako linie, która nie ma początku ani końca, a my znajdujemy się w pewnym punkcie tej linii. Jednak gdy pojąłem, że to wszystko co jest przed nami jest poznawalne, linia zatarła swój ślad. Od tego czasu nieskończoność, którą ja sobie wyobrażałem byłą jak trójwymiarowa spirala, coś w kształcie sprężymy. Ja jestem na jej początku, a jej długość jest nieskończona. Gdyby spojrzeć na nią od góry będzie widoczna jako okrąg, a ja zawsze będę się znajdował w pewnym punkcie tego okręgu. I gdy się poruszamy w koło w pewnym momencie znów dojdziemy do tego samego punktu, z którego wyruszyliśmy. Ale tak naprawdę za każdym razem, gdy przejdziemy cały okrąg swojej spręzynie będę jeden poziom niżej. Z góry jednak zawsze będzie to ten sam punkt niezależnie od poziomu. Ale to jeszcze nie wszystko. Bowiem nasz spiralna sprężyna w swojej budowie nie jest na długości prosta, ona również zawija się w spiralną sprężynę, w kolejnym swym wymiarze. Stopień tego zespiralizowania jest tak powolny, że gdy widzimy tę pierwotną sprężyne od góry jako okrąg, nie dostrzegamy jej prawdziwej struktury i budowy. Cala ta spiralizacja powtarza się w nieskończoność, za każdym razem spiralizując swoją budowe w kolejnym wymiarze. Więc nieskończoność jest czymś czego nie można doświadczyć, ale tylko wtedy gdy próbujemy poznać jej sens w jej nieskończonych przypadkach. Zatem czym jest moje życie w całej tej spiralnej budowie nieskończoności? Jest pierwszym okręgiem, o znanym mi początku, bo przecież się narodziłem, i o znanym końcu, gdyż przyjdzie taki czas w którym moje ciało obróci się w proch. W momencie, gdy umrę, nie przestanę istnieć w spiralnej strukturze nieskończoności. Moja rzeczywistość ze świadomego snu jest pierwszą spiralą, której okręgiem jest moje śmiertelne życie na ziemi. Zrozumiałem, że przestając istnieć na tym świecie, rozpoczyna się moje życie w pierwszym stopniu spiralnej nieskończoności. Muszę nauczyć się rozumieć prawa rządzące rzeczywistością ze świadomego snu, tak aby ona stałą się okręgiem, a wtedy będę mógł przejść do kolejnego stopnia spiralnej spirali nieskończoności. Sądzę że w którymś kolejnym stopniu nieskończoności, poznam zasady poznawania i ingerencji w to co było za mną. „Jednoznaczne dźwięki uczuć.” Kolejne dni mijały jeden za drugim. Każde chwile spędzone w rodzinnym mieście, przynosiły mi miłe wspomnienia tego co już utraciłem, a co staram się w sobie cały czas odnaleźć. Zapach domu, kolory mebli, przyrządzane posiłki, moi rodzice, rodzeństwo, a nawet pies, wszystko to powodowało, że kolejny raz czułem się prawie jak dziecko. Dzieciństwo, okres który każdy przecież przechodzi. Dla jednych jest najwspanialszym momentem życia, a dla niektórych czymś czego nie chcą już pamiętać. Dziecko – „sucha gąbka”. Coś takiego kiedyś usłyszałem i od tamtej pory zgadzam się z tym w stu procentach. Bowiem będąc dzieckiem poznajemy otaczający nas świat, zdobywamy podstawy tego co daje na możliwości interpretowania i poznawania rzeczywistości nas otaczającej. To jaki jestem zawdzięczam nie sobie ale moim rodzicom i dziadkom. Nie dali mi oni nic co mogłem wziąć i wykorzystać, i z a to jestem im wdzięczny. Dali mi coś o wiele cenniejszego i piękniejszego, dali mi możliwości. Możliwości otwierania zamkniętych drzwi, otwierali drogę moim zainteresowaniom, chociaż czasami kończyły się one tak samo szybko jak się zaczynały. Mimo iż miałem mało przeżytych dni w stosunku do nich, nie odsuwali oni mnie od swoich problemów, i mimo iż czasami ich nie rozumiałem, to właśnie styczność z takimi sytuacjami, tematami dały mi fundamenty do przemyśleń które teraz towarzyszą mi w każdej chwili mojego życia. Nagle moje rozmyślania o dzieciństwie coś przerwało. Czułem się jakby coś jeszcze oprócz mnie samego znajdowało się w pomieszczeniu. Rozejrzałem się, jednak moim oczom nie ukazało się nic co można zobaczyć a czego przedtem tutaj nie było. - masdelkjsz pognaoos asdfa gasdf. - Lkgram adfgkam adgrea. - Alksgm bngrih adg angitaf. -Co? – Znów coś nowego. Tym razem spodziewałem się, że znów ktoś wtargnie do mich myśli swoimi zrozumiałymi dla mnie odczuciami. Ale te niezrozumiałe zdanie wcale nie były odczuwane przez mój umysł. Tak jak każde inne dźwięki, docierały one po prostu do moich uszu. Zatem znów coś mnie kolejny niespodziewany raz zaskoczyło. Przecież dźwięk rozchodzi się zgodnie z prawami fizyki. Z tego by wynikało, że źródło tegoż dźwięku musi znajdować się gdzieś w pomieszczeniu lub przynajmniej w jego okolicy. Jedno czego nie mogłem zrozumieć, to języka w jakim zostały one wypowiedziane. Nigdy nawet nie słyszałem języka podobnego do tego. Z chwili na chwilę, czułem jak kolejny raz moja głowa zaczyn pękać. Nie wiedziałem dokładnie co to spowodowało, ale czułem że mój cały umysł znów zaczyna pracować całą możliwą intensywnością pracy. Tak jakby coś zagoniło wszystkie mogę komórki do rozwiązania jakiegoś zadania. Czułem się jakbym miał zaraz zemdleć, więc ułożyłem się wygodnie na swoim łóżku i zamknąłem oczy. Ale nie przyniosło to oczekiwanej ulgi, jedyne co czułem to, to że wszystkie moje zmysły powoli zamierały. Z każdą kolejną chwilą ból głowy coraz bardziej narastał, i w pewnym momencie osiągnął on granice jakie może osiągnąć bul nie doprowadzając jednocześnie do śmierci. Ból, już nie rósł, ale trwał nieprzerwanie. W chwili kiedy moje ciało zaczęło się do niego przyzwyczajać, ciemność w jakiej się znajdowałem zaczęła przyjmować coraz bardziej wyraźne zarysy i kształty. Kolejny raz miałem wrażenie, że znajduję się w dziwnym labiryncie, na którego ścianach znajdowały się wskazówki dotyczące wyjścia. Jednak tym razem wskazówki te nie były już tak bardzo tajemnicze i niezrozumiałe. Powoli zaczęły stawać się coraz bardziej jasne i oczywiste. Podążałem zatem w labiryncie wiedziony ową tajemniczą mapą, nie wiedząc tak naprawdę, czy wychodzę, czy poruszam się w głąb labiryntu do jego centrum. Nie byłem pewny gdzie jestem, w jakiej przestrzeni, czy umyśle, nie wiedziałem również kto jest autorem wskazówek i po co je tutaj umieścił. Jednak z każdą chwilą upływającego czasu wszystkie wskazóki zaczęły się układać w jedną zrozumiałą i kompletną całość. Gdy znajdowałem się w centrum labiryntu, moim oczom ukazał się obiekt, który swoim kształtem przypominał bryłę świecącej lekką niebiesko poświatą galaretki. Gdy zbliżałem się do niej coraz bardziej, ona z każdym moim posunięciem coraz bardziej zaczęła wibrować. Jednak gdy znalazłem się w pewnej odległości ta uspokoiła się i przyjęła kształt jajka. W pewnej chwili obiekt zaczął pulsować światłem, oraz kurczył się i rozprężał. Z każdym takim pulsem rozchodził się dźwięk. - masdelkjsz pognaoos asdfa gasdf. - Lkgram adfgkam adgrea. - Alksgm bngrith adg angitaf kra bigmal. Kolejny raz te dziwne zdania i słowa. Ale tym razem poszczególne słowa wydawały się tajemniczo znajome. Kolejny impuls, i kolejne dźwięki. - Masz pagnaoos możliwość gasdf. - Lkgram proszę mi. - Znasz bngrih jestem angitaf tylko bigmal. Po drugim impulsie, oprócz kojarzenia poszczególnych słów niektóre z nich stawały się doskonale prze zemnie rozumiane. Wiedziałem już, że z kolejnym impulsem tego dziwnego obiektu, będę rozumiał całość tego dziwnego dźwięku. - Masz teraz możliwość rozumienia. - Pomóż mi proszę. - Znasz mnie. Jestem posiadaczem tylko niczego. Jednak za słowami, oprócz samej treści kryło się coś więcej. Dźwięki te niosły ze sobą jedną możliwą nową interpretacje każdego ze słów. Otworzyłem oczy. Zacząłem się zastanawiać nad tym co mam rozumieć, kogo znam kto posiada tylko nic i jak mam mu pomóc. - Zanim zechcesz mi pomóc, musisz mnie wysłuchać. – Teraz dźwięki jakie do mnie docierały nie były już niezrozumiałe, jednak nadal nie mogłem ustalić ich pochodzenia. - Czy wiesz, że te wszystkie informacje, które napływały do twojego umysłu przez cały ten czas, od dnia w którym czułeś każdą spadająca na twoje ciało krople wody, są tak naprawdę nauką jaka została ci ofiarowana. Jedną z tych nauk jest właśnie rozumienie owych dźwięków. Wiem jesteś ciekaw czym dokładnie są owe dźwięki i skąd tak naprawdę pochodzą. Każda istota, która cię otacza porozumiewa się miedzy przedstawicielami swojej grupy, w zrozumiałym dla nich języku. Dla ciebie bardziej jednoznaczny jest twój język, którym posługujesz się na co dzień. Jednoznaczny to taki, że wiesz które słowa oznaczają akurat to co mają oznaczać, ale większość z nich i tak posiada wiele znaczeń, a prawdziwość akurat tego znaczenia starasz się zawsze wychwycić z kontekstu. Z każdym dniem swojego życia, uczysz się jednoznaczności poszczególnych wyrazów, potem zdań, wypowiedzi. Ale nigdy nie byłbyś w stanie wyrazić tego co myślisz i czujesz tym językiem, bowiem wszyscy jesteśmy różni i dla każdego z nas to samo zdanie, czy słowo może oznaczać wiele różnych czasem niezgodnych ze sobą rzeczy, czy uczuć. - Czy, zatem wszystko co mnie otacza, przemawia do mnie w jakimś naturalnym języku? - Sam sobie odpowiedz na to pytanie. Tylko zastanów się czy przypadkiem nie jest tak, że specjalnie nie starasz się tego zrozumieć. Mój pokój cały czas pozostawał w nienaruszonym stanie. Te same cztery ściany, te same przedmioty i rzeczy, wszystko pozostawało w swoim naturalnym, nienaruszonym niczym stanie. - Kim jesteś? – Po raz kolejny ciekawość wszystkiego zaczęła odgrywać coraz większe znaczenie nić cokolwiek innego. - Nie mogę ci tego powiedzieć. Boję się. – Dźwięki, które się rozchodziły naprawdę były pewnym nośnikiem uczuć, bowiem czułem jak coś wprawia moje ciało w drżenie tak jakbym sam czegoś się bał. - Jak mam ci pomóc?- Wcześniej tego nie zauważyłem, ale teraz sam wypowiadałem słowa i zdania, w tym dziwnym języku. Gdybym umiał opisać wszystko to co się działo, w tym właśnie języku, jednak język pisany nie mógł konkurować z tym dziwnym językiem. Jednak nie miałem czasu się nawet nad tym zastanawiać. - Nie jesteś wcale tak doskonały jak uważasz, ani tak niedoskonały ja ci się wydaje. Po prostu jesteś sobą, tym który ma wypełnić treść tego co miało nie zostać wypełnione. Nie próbuj jednak postrzegać tego wszystkiego w sposób jaki robiłeś to do tej pory. Od tego momentu zostajesz sam ze swoimi doświadczeniami i zdolnościami jakie zdobyłeś, a wszyscy którzy cię otaczają będą się tobie bacznie przyglądać. Musisz uważać na to jak korzystasz z nauk, bowiem od tego zależy czy będziesz przez nich postrzegany tak jak ty chcesz, tak jak oni chcą, czy tak jak chce to co nie istnieje. A może doprowadzisz do czegoś co da im wszystkim możliwość wygrania wojny, która coraz bliżej zbliża się do wszystkich istnień, zdarzeń, które są, albo mogą się wydarzyć. Nawet nie wiesz ile już poświęciłeś, po to aby tak naprawdę odkryć prawdziwe przeznaczenie swojego istnienia. Poświęciłeś coś więcej niż własne życie, poświęciłeś swoją przeszłość, w której znajdowały się odpowiedzi na niektóre dręczące cię pytania. A wszystko to po to, aby zapominając to kim byłeś, stać się tym który, jednocześnie jest i uczniem i nauczycielem. Dźwięki przyjmowały taką intensywność, i rytm, że całe moje ciało dostawało pewnego rodzaju konwulsji. Po raz kolejny coś ostrzegało mnie przed tym, żebym nie próbował interpretować tego wszystkiego co się dzieje w sposób w jaki to zawsze czyniłem. Dając mi do zrozumienia że wszystko stanie się i tak zrozumiałe, nie bacząc na to czy ja tego chcę czy nie.

Adrian Soja

Kliknij, aby zobaczyć inne artykuły autora Adrian Soja

Jak dodać komentarz?

Aby dodać komentarz należy się zalogować (okno logowania, na górze strony). Jeżeli nie masz jeszcze swojego konta kliknij tu, aby się zarejestrować.

Tego textu jeszcze nie skomentowano!