emodi.pl - Wiele sklepów w jednym miejscu

Okno logowania

L:
H:

	Załóż nowe konto

Szukaj

Teksty

Strona główna
Antykoncepcja
Film
Fotografia
Humor
Książki
Linki
Muzyka
Na poważnie
Opowiadania
Poezja
Sport
Tworzenie WWW
Wywiady

Reklama

Redakcyjne

Strona główna
Newsy
Nasze banery
Dodawanie tekstów
Redakcja
Reklama
Linki

Subskrycja

Twój email

Polityka prywatności

STATy:)

Tekstów: 341Komentarzy: 1221Twórców: 110 osóbSoft: cmsMM v 2.0

Chcesz dodać swój artykuł?

MM >> Opowiadania >> Złudzenie

Złudzenie

Data publikacji: 03-06-2005
Autor:DareY
Kategoria:Opowiadania
Odsłon:3746

"Miłość i Nienawiść to dzieci niewoli
Wydane na świat dla lepszej kontroli
Nad ludźmi..."

Był. Tak jak wszyscy nazywał się, chodził do szkoły. Pewien wrześniowy dzień miał stać się jednym z najważniejszych w jego życiu. Wtedy poznał ją i zakochał się. Nie wiedział jak - po prostu, z dnia na dzień. Z początku nie ośmielał się nawet do niej odezwać - wiadomo, pierwsza miłość. Wydawało mu się, że ona robi mu nadzieje, chociaż dla niej słowa były szybko wypowiadane i jeszcze szybciej zapominane. Pierwszy cios spadł na niego szybko. Przypadkowo dowiedział się, że jego ukochana ma chłopaka. I że pali. Dla niego, dzieciaka z dobrego domu, było to nie do pomyślenia. Z początku nie wierzył, musiał zobaczyć, żeby się przekonać. Zobaczył. Nie załamał się, bo wierzył w prawdziwą miłość. Miał nadzieję. Na co? Że ona naprawdę jest inna? Że coś do niego czuje i tylko przez nieśmiałość to ukrywa?

Bo tak właśnie myślał i wmawiał to sobie tak długo, że w końcu uwierzył. Zaczął się o nią starać, co wyglądało dość śmiesznie - nieśmiałość nie pozwalała mu poważnie z nią porozmawiać, więc starał się stać niedaleko niej na przerwach czy siedzieć w ławce za nią. Kilka zamienionych słów czy przelotny uśmiech stanowiły sens jego istnienia. Po pewnym czasie polubiła go, może dlatego, że jej się to zwyczajnie opłacało - usługiwał jej w czym tylko i kiedy tylko mógł. A pojedyncze, przelotne uśmiechy łudziły go, że to ta jedyna i dawały mu nadzieję że kiedyś będą razem.

Minął rok i jego uczucie dojrzało. Zebrał się na odwagę, by pisać do niej SMS-y. Ale odpowiedzi na długie listy, o ile nadchodziły, były zawsze krótkie i suche. Chwile daremnego oczekiwania na nie były bardzo trudne. Opuścił się w nauce, wszystko go drażniło, jednak swoje uczucia bardzo starannie ukrywał przed rodzicami i przyjaciółmi. Ale w końcu doczekał się spełnienia marzeń - na Walentynki wysłała mu kartkę z krótkim "lubię cię". Ten kawałek papieru był dla niego świętością, zawsze miał go przy sobie. "Biedny idealista", powiecie. I będziecie mieć całkowitą rację.

Zbliżył się do niej bardziej. Kiedy tylko mógł, odprowadzał ją pod dom. Starał się nie zauważać, że taką samą grę dziewczyna prowadzi nie tylko z nim. Zdawała się nawet faworyzować innych. W dni, w które nie zwracała na niego uwagi, był bliski samobójstwa, ale wystarczyło jedno słowo czy uśmiech, by znów zaczął wierzyć, że warto żyć. Tak minął kolejny rok. Przyjaciele, którym podczas wakacji wspomniał, że czuje do niej coś więcej niż sympatię, doradzili mu, by zdobył się na szczerą rozmowę. Ich wsparcie bardzo dużo dla niego znaczyło.

Do szkoły wracał z mocnym postanowieniem, że poszuka okazji by wyznać jej miłość. Myślał o niej ciągle przez ostatnie tygodnie, łudził się, że ona też o nim myślała. Ale ten dzień, pierwszy dzień nowego roku szkolnego miał stać się dniem jego największej tragedii. Jeszcze o tym nie wiedział. Szedł do szkoły we wspaniałym nastroju, przepełniała go radość na perspektywę tak bliskiego już spotkania. Natrafił na nią w sali gimnastycznej. Odleciał do gwiazd, czuł się najszczęśliwszym z ludzi. Ona nic podobnego nie czuła. Kiwnęła mu lekko głową i oddaliła się w stronę przystojnego skejta, po chwili rozmowy usiadła mu na kolanach i zarzuciła ręce na jego szyję. Pociemniało mu w oczach.

Ze szczytu Olimpu spadł na dno Tartaru. Wieczorem płakał, płakał po raz pierwszy od lat. Dlaczego? Przecież znał ją już długo - wiedział, jaka jest. Próbował się okłamywać, że jej czyn nic nie znaczył. Ale rozum mówił mu, że tym jednym gestem zburzyła jego wyobrażenie o ideale - najważniejszy element jego świata. Odebrała mu złudzenia, już to zrozumiał. Jak bardzo był teraz inny od tego nieśmiałego chłopaka, który zakochał się przed dwoma laty! Wtedy coś takiego nie przyszłoby mu do głowy - teraz dotykał żyletką nadgarstków. Mocniej, coraz mocniej. Z żył zaczął spływać strumyk krwi. Rozmyślał o swoim życiu. Stracił bezpowrotnie dwa piękne lata na dziewczynę zbudowaną ze złudzeń. Jego wyśniona anielica okazała się bezwartościową menelką. Teraz dopiero to sobie uświadomił. Ale nie miał już siły żyć bez marzeń. Pokój zawirował i zaczął się rozmywać. Pomyślał: "Dlaczego ja?" - to była jego ostatnia myśl. Rano rodzice znaleźli jego ciało - to był dla nich szok, nic nie wiedzieli o problemach syna. Jedna jedyna rzecz mu się udała - prawie nikt nie znał jego prawdziwych uczuć.

"To był mały pogrzeb wielkiego człowieka" . Zrozpaczeni przyjaciele szczerze płakali razem z rodzicami na cichym pogrzebie, ponieśli przecież ogromną stratę. Dziewczyna nie przyszła - tego dnia była z chłopakiem w kinie.

"A dla was wszystkich niech to będzie ostrzeżenie
Jak łatwo odebrać człowiekowi nadzieję."

********************
Wszystkie cytaty pochodzą z utworu Nagłego Ataku Spawacza "Aleja nr 6, grób nr 4".

DareY

Kliknij, aby zobaczyć inne artykuły autora DareY

Jak dodać komentarz?

Aby dodać komentarz należy się zalogować (okno logowania, na górze strony). Jeżeli nie masz jeszcze swojego konta kliknij tu, aby się zarejestrować.

Tak, opowiadanie było publikowane w NN, ale autor współpracuje również z nami.

Mati, 2005-06-04 16:30:56

chyba czytałam to w No Name. w każdym razie fajne. ale beznadziejne jest to, że ludzie odbierają sobie życie z takich powodów

n, 2005-06-04 09:52:34