Kochankowie

     Para kochanków w jednym zaklêta zamku, ( co ¶wit i zmierzch siê szuka), ona tylko we dnie, on tylko w nocy. Za ¿ycia razem, roz³±czeni po ¶mierci. On wielki rycerz, Ona jego wybranka. Chrze¶cijañskiej wiary wyruszy³ broniæ- z modlitw± na ustach, ze wst±¿k± w d³oni. Z modlitw± na ustach, z poca³unkiem w pamiêci- Czeka³a dni, miesi±ce i lata. Przysz³a wie¶æ straszna, niespodziana m±¿, kochanek zgin±³. Z rozpaczy z wie¿y rzuci³a siê w dó³. On ¿yje i wróci³, ale có¿ zasta³? W zamku ¿a³oba- pani nie ¿yje. Dwa lata op³akiwa³, zaniedba³ zamek. Ju¿ nie zamek-lecz zamczysko: potê¿ne, szare, z³owrogie! W drug± rocznicê w ¶lad za ni± pod±¿y³. Za ten grzech karê na nich na³o¿ono. On tylko w nocy, Ona tylko we dnie, chodz± i szukaj± siê wzajemnie. Jego jutrzenki blask wygania, J± ch³odny powiew nocy odstrasza. Ale ta nieuchwytna chwila miêdzy dniem a noc±, ¶wiat³em i ciemno¶ci± jest ich czasem. Wtedy on j± czule obejmujê szepcz±c mi³osne wiersze, ona jego w³osy g³aszcze i p³acze bo ... które¶ z nich ju¿ znika- a¿ do nastêpnego razu. I tak od wieków, a¿ po wieki. A ¶ladem po nich jest ³zawa plama co wieczór i co ranka spotykana gdzie¶ na zamku.