Ja już nie chce żyć...

     Jest 10 lipca, właściwie początek wakacji. Siedzę sama w domu, mój brat pojechał na zawody jeździeckie ze swoją dziewczyną. Ja nie chciałam jechać, ostatnio odechciewa mi się wszystkiego. Nawet miłych rzeczy, takie zawody są przecież raz na rok. Ale mnie to nie obchodzi, nic mnie już nie obchodzi. Zastanawiam się czy to już depresja, według mnie tak. Czasami tylko zdarzają się takie miłe momenty w życiu i to zazwyczaj dzięki Danielowi. Jest świetnym bratem, nie wiem co bym bez niego zrobiła, ale nie do wszystkiego potrafi mnie namówić, na zawody nie. Nie wiem co mam ze sobą zrobić, kiedyś zaraz po wejściu do domu włączałam telewizor, bałam się być sama, a tak przynajmniej słyszałam jakieś głosy. Teraz jest mi wszystko jedno, mam gdzieś to wszystko, cieszę się że zostałam w domu. Boje się pokazywać ludziom, boje się ich uwag, wszystkiego co złe. Wiem jak na mnie patrzą, cieszą się że maja świetne cery, jest ich mnie żal. Nie mogę doczekać się chwili kiedy ten koszmar się skończy i będę mogła zrobić operację i może znowu będę wyglądać jak normalny człowiek, normalna dziewczyna. Gdyby nie ta twarz, wszystko było by inaczej. Mogłabym umawiać się z chłopakami i normalnie patrzeć ludziom w oczy, teraz nie mogę, boje się ze dostrzega którąś z moich wad, chcę im pokazać same moje zalety, ale to trudne siedząc w kącie i nie odzywając się do nikogo dopóki ktoś mnie o cos nie zapyta. Tylko, że ja nie potrafię inaczej, taka już jestem, wiecznie zdołowana i nikomu niepotrzebna. Pamiętam jak kiedyś nie wytrzymałam i zrobiłam to. Znak krzyża na lewej ręce, znak, że już dłużej nie mogę, nie potrafię... Do tej pory został ślad, boje się żeby nikt z rodziny tego nie zobaczył, nie chcę żeby wiedzieli, oni by mnie nie zrozumieli. Ale to powoli zanika, jest już prawie niewidoczne. Wiem jedno: nie żałuję tego. Chociaż pozostał ślad, to nie żałuje że to zrobiłam. Czasem mam ochotę nic nie jeść, zagłodzić się tak, żeby trafić do szpitala, żeby było źle, bardzo źle... Ale nawet tego nie potrafię zrobić, mam jeden z syndromów bulimii, wilczy apetyt, tylko że nie wymiotuję, tego też nie umiem, jestem dla siebie zbyt delikatna... Idę spać, nic mi się już nie chce robić.