¯ycie

     Prosili o córkê, dostali ja. Prosili o jej u¶miech, dostali go. Prosili o jej szczê¶cie, lecz go nie otrzymali. Dali jej wszystko co mogli dac. A ona? Nie potrafi³a daæ im tego jednego, czego pragnêli tak bardzo. Tego, co potrzebne jest w ¿yciu ka¿dego cz³owieka, szczê¶cia. Nie potrafi³a byæ szczê¶liwa, nie tutaj, nie z nimi. Wola³a my¶lami byæ zupe³nie w innym ¶wiecie. ¦wiecie spokoju, rado¶ci, mi³o¶ci i tego czego najbardziej na ziemi potrzebowa³a by ¿yæ, szczê¶cia. Nie zazna³a go tutaj. Dlaczego, nie wiem. Mo¿e nie chce wiedzieæ. A mo¿e nie chce dotrzeæ do mnie, ze to ja ni± jestem. ¯e to ja niczego bardziej nie pragnê na ziemi ni¿ szczê¶cia. Tak. To ja. W³a¶nie zamykam ostatni rozdzia³ mojego ¿ycia... Które dla mnie nie mia³o sensu, a dla nich by³o wszystkim...