Zniszczyłeś mnie

      On często mi sie sni. Czasami przynosi mi szczęście innym razem łzy...ale zawsze budze sie taka pewna tego, że wciąż jest przy mnie. Ostatnio mi powiedział, że nie powinnam go kochac, że to uczucie kiedys mnie zniszczy. Nic juz mnie nie zniszczy. Ja zawsze daje sobie rade. Wstaje, usmiecham sie przez łzy i tak zaczynam każdy nowy dzień. Tak nauczyło mnie życie...
Trzeba wierzyć, marzyć, mieć jakies plany...I nie uciekać do wspomnień. Dzisiaj znów obudziłam sie w jego świecie. Przez pare minut wpatrywałam się w jego zdjecie, walczyłam ze łzami i wmawiałam sobie , że to tylko sen. Bo to był tylko sen. Spytał sie w nim czy pozwole mu byc szczęsliwa. Nie potrafie pogodzic się z jego szczęsciem. Ciagle ich widze. Idzie z nią za ręke, nagle zauwazaja mnie, macha mi reką i skręcają w pierwszą lepszą ulice, byle tylko mnie ominąć...
Wiem, że odszedł juz na zawsze. Wiem, że już mnie nie kocha. Wiem, że muszę nauczyć się żyć bez niego. Częmu nie potrafię zapomnieć??? Godzinami potrafie płakać albo chodzic po mieście byle tylko go spotkac, byle tylko go zobaczyć.
Ty masz prawo byc szczęsliwa, masz prawo normalnie życ- wiem, tyko że to nie jest takie proste. Za kazda chwile szczęscia przyjedzie kiedyś zapłacić. Zapłaciłam jedna z najwyższych cen. Straciłam wszystko co dawałao mi szczęscie.
Nie radziłam sobie z tym wszystkim. Stawałam na głowie by zapomnieć. Zaczęłam pić. Najpierw pare piw ze znajomymi, później samotne wieczorki przy drinku...Moja ucieczka przed wspomieniami...przed rzeczywistoscią.
Nie mam naście lat. Nie szukam chlopaka przy którym o nim zapomnie. Boje sie kochć, boje się być choć na chwile szczęśliwa... Wypalaja sie we mnie uczucia. Staje sie zimna, zamykam sie coraz bardziej w swoim świecie, odsuwam się od ludzi. Kiedys obiecałam sobie, że juz nigdy nikt mnie nie zrani- i zamknełam sie na cały świat. Nie pozwalam sie kochać, nie pozalam się ranić...On mi dał taką szkołe życia, której nikomu nie życze.