emodi.pl - Wiele sklepów w jednym miejscu

Okno logowania

L:
H:

	Załóż nowe konto

Szukaj

Teksty

Strona główna
Antykoncepcja
Film
Fotografia
Humor
Książki
Linki
Muzyka
Na poważnie
Opowiadania
Poezja
Sport
Tworzenie WWW
Wywiady

Reklama

Redakcyjne

Strona główna
Newsy
Nasze banery
Dodawanie tekstów
Redakcja
Reklama
Linki

Subskrycja

Twój email

Polityka prywatności

STATy:)

Tekstów: 341Komentarzy: 1221Twórców: 110 osóbSoft: cmsMM v 2.0

Chcesz dodać swój artykuł?

MM >> Opowiadania >> Anioly i ziemniaki

Anioly i ziemniaki

Data publikacji: 14-08-2007
Autor:Aisa
Kategoria:Opowiadania
Odsłon:3685

Anioły i Ziemniaki

Rok pański 2006, gdzieś okolice kwietnia

Gdzieś w przestrzeni kosmicznej, w oparach mgły, światy tradycyjnie i od tysiącleci przenikały się wzajemnie. Na pozór przeciwstawne sobie potrafiły wspaniale kooperować. Być może z pewnymi błędami, ale zawsze się starały. Typowo materialny świat często zapraszał w swe progi równoległych współbraci. Częściowo dla rozrywki, częściowo dla eksperymentów poznawały siebie. Światy były ciekawe… Kto koordynował te zabawy to już zupełnie inna historia i całkiem rozsądnie byłoby nie zadawać pytań.
Właśnie w jednym z takich światów, świetlistym i duchowym dwie przeźroczyste istoty wpadły na siebie. Czy to zderzenie spowodowało zamianę świata duchowego w materialny, czy za sztuczkę tę ponosił odpowiedzialność kto inny, niewiadomo, dość, że oba osobniki znalazły się nagle w szarym i przytłaczającym otoczeniu.
- to jakiś koszmar! – krzyknęła pierwsza starając się złożyć skrzydła
- nie, to Polska – odparła postać bez skrzydeł.
- też zostałeś tu przydzielony?- spytał skrzydlaty aspirant na anioła.
- Cóż za pytanie? A nie widać mnie?
- połowicznie, trochę jesteś przeźroczysty.
- przyganiał kocioł....., zresztą ty też, a jak niby ma wyglądać istota duchowa, dyskretnie pomagająca człowiekowi?
- Ejże nie masz skrzydeł!
- są niepraktyczne, zrezygnowałem. Za duże prądy energetyczne powstają przy przemieszczaniu się z miejsca na miejsce.
- hmmm – Skrzydlaty nie powiedział nic, za to bardzo wyraźnie i intensywnie zaczął nad czymś rozmyślać. Po chwili po prostu zmienił temat - Zamierzasz zostać Aniołem?
- nie wiem, myślałem, że dam radę, ale po tym przydzieleniu do pomocy, to już sam nie wiem. Niby taki był warunek, że jak się nią zajmę, to mogę aspirować wyżej. Właściwie to jestem już w połowie Aniołem. A teraz jestem Stróżem
- Co ty powiesz? – padło ironicznie wypowiedziane pytanie – a kim ty się tak opiekujesz, że jak byś mógł, to byś osiwiał ze zmartwienia?
- na szczęście nie mogę, przywilej anielski – odciął się Stróż – to Cecylia ognistochłodna – dodał
- co? – Skrzydlaty oniemiał z wrażenia – i ty się zgodziłeś? To ta, co ją wiecznie nosi, na miejscu nie może usiedzieć. To najtrudniejsza robota. Człowieku!...... tego, no… chłopie...., tfu… - nie wiadomo jak się zwracać do rozmówcy. W końcu jeszcze nie anioł, a już nie człowiek.
- masz rację – powiedział smutno Stróż jakby czytając w myślach. - Już nie człowiek, anioł też nie, zupełnie jak kundel, który nigdzie nie należy… - ale ‘chłopie’ może być – rozjaśnił się z uśmiechem – wiesz, byłem mężczyzną – wyznał konspiracyjnym szeptem.
- ja też, ale…. Pozwolili ci…. No wiesz… zachować… ? – pytanie wyrażało zdumienie.
- pozwolili – Ledwo słyszalnie padła odpowiedź.
- cholera – wrzasnął Skrzydlaty
- cicho, nie przeklinaj, bo odejmują punkty
- a czort ich… najważniejsze już mi odjęli.
- jak to?
- nic, nic, muszę iść
- poczekaj, to się da załatwić, nie pytali cię na początku?
- no pytali, ale nie miałem odwagi powiedzieć, myślałem, że wszystkich pozbawiają płci. A tobie pozwolili?
- no wiesz, dla mnie to jak zachowanie resztek godności w obliczu śmierci – wyznał Stróż
- Ta…
- no a kim ty się opiekujesz? – spytał Stróż
- a, kaszka z mleczkiem! – rozchmurzył się Skrzydlaty – Aldoną Bogobojną. Starsza pani, ponad sześćdziesięcioletnia, dziarsko biega do kościoła. Codziennie wyobraź sobie! Nie rozumiem do tej pory co takiego interesującego jest w kościołach. Nie ma z nią problemu, maniakalnie wierząca w swoje pojęcie Boga. Trochę straszy otoczenie surowym Bogiem. Widocznie naczytała się za dużo Starego Testamentu.
- a potem, to już będziesz Aniołem?
- nie wiem, ale ponoć mam szansę. Zaraz po śmierci przyszedł do mnie taki jeden, też przeźroczysty, ale świecił jak jasna cholera… to sobie pomyślałem, że też bym chciał być taki szlachetny. Poza tym powiem ci, że z początku nie wiedziałem, czy to kobieta czy facet. Świecił się jak żarówka, a nie wypadało pytać, może to sam Bóg był, pomyślałem. Ale nie, gdzie by Bóg przychodził po takiego jak ja. Ja to sobie pożyłem, wszystko miałem, domy, samochody, kobiety, wszystko! Ale nic mi nie pozwolili zabrać. Najpierw chciałem zabrać trochę kobiet. Przyszedłem do kilku, ale one były ślepe, nie mogły mnie zobaczyć. A jedna się czegoś przestraszyła i zaczęła wrzeszczeć. Już myślałem, że mnie zobaczyła, ale jej chłopak jej udowodnił, że nie ma nikogo. Nigdy nie lubiłem tego gościa… no a potem odebrali mi wszystko…. A niech ich… - dokończył pogrążając się w coraz większym smutku.
- mówię ci lepiej nie przeklinaj – przestraszył się Stróż i niespokojnie rozejrzał wokół – bo nas jeszcze zdegradują.
- a to można jeszcze niżej?
- cicho, tak sobie gadam,
- cholera nie możecie ciszej? – niedoszli Aniołowie drgnęli na dźwięk wyraźnie kobiecego głosu. Pytająco spojrzeli na siebie.
- to Cecylia – szepnął Stróż zdziwiony.
- to ona nas słyszy?
- nie powinna! - Oburzył się Stróż i klasnął w dłonie, a Cecylia się obudziła.
- co do cholery! – usiadła na łóżku w pełni przebudzona i nieco zdezorientowana, jakby ktoś nagle klepnął ją po ramieniu, ale w pokoju nie było nikogo.
- Muszę się zająć Cecylią. Obudziła się i teraz już pewnie będzie skaranie boskie.
- współczuję, coś niecoś słyszałem, nikt nie chciał się nią opiekować. Wiesz kim ona była? Ona się magią zajmowała – na przeźroczystej twarzy Skrzydlatego malowało się prawdziwe przerażenie i obrzydzenie. – do tego różnymi rodzajami: seksualną też – tu już jego oblicze wyrażało bardziej zaciekawienie i entuzjazm niż potępienie.
- nic nowego mi nie mówisz – spokojnie odparł Stróż – w tym wcieleniu też sobie nieźle radzi, chociaż nałożyli jej taki ciężar, że sam się dziwię jak ona tym porusza. Właściwie to ją lubię - wyznał ciepło.
- uważaj, tylko się nie zakochaj – powiedział Skrzydlaty z pogardliwym uśmieszkiem
- Aniołowie nie mają takich uczuć – obruszył się Stróż
- Ale ty jeszcze nie jesteś Aniołem – pozwolił sobie zauważyć Skrzydlaty– ale , ale czy ona nas widziała? Spojrzała na nas! Tak, sam widziałem.
- wydawało ci się – zaprzeczył Stróż
- słyszała nas na pewno!
- nie słyszała – uspakajał Stróż bardziej siebie niż Skrzydlatego. Wiedział bowiem, że to niedopuszczalne i jeden z warunków umowy: podopieczna nie widzi opiekuna i nie słyszy go. Jeśli jest inaczej, zostają podjęte odpowiednie kroki, naprawiające tę sytuację. Stróż nie chciał niczego naprawiać i zmieniać z sobie wiadomych powodów. – to był przypadek – dodał na wszelki wypadek.
Aspirant na Anioła był kiedyś wojownikiem, japońskim mistrzem walki znającym nie tylko tajniki sztuk walki… Było to kilka epok wcześniej, teraz również nie próżnował, lecz nie bardzo przekonany był do wstępowania w krąg hierarchii anielskich. Kiedyś miał imię, proste i ostre w wymowie, krótkie, ale to imię zostało zapomniane. Już wtedy, kiedy żył spotkał swą obecną podopieczną, lecz zbliżenie się do niej wówczas było niemożliwe. Nie pochwalał jej zajęć. Była zbyt dumna i okrutnie silna, bardzo egoistyczna, a jej sprawki uznawane były jako ciemne. Mroczna to była postać, krocząca w cieniu, któremu rozkazywała. Ale dla niego była piękna. Lubił ją obserwować, tylko, że z daleka. Poznał też jej słabości, co czyniło ją tylko bardziej ludzką i dawało nikłą nadzieję na przyszłość, że będzie mógł się ujawnić. Obecny Stróż już wtedy bowiem pokochał dzisiejszą Cecylię, a miłość ta nie została zapomniana. Miłość ta była bardzo stonowana i kontrolowana. Jeśli miłość może być mądra, to ta była. Była też prawie bezwarunkowa. Z jego strony biła kontrolowana tęsknota. Ona emanowała ogromną samotnością. Ale on bardzo uważał, by się nie zdradzić. Poznał ją wystarczająco dobrze, by przewidzieć jej reakcję. A on nie chciał z nią walczyć, co ona z pewnością by sprowokowała. Kiedy był w pobliżu czuwał nad nią. Czasem okrywał ją płaszczem, gdy usnęła gdzieś na wzgórzu wycieńczona manipulując pogodą. Kto ją tego nauczył? To była mistyczna wiedza, nieujawniona nawet najznamienitszym uczniom jego klasztoru. Czy wiedziała jakie są konsekwencje? Mieszkała sama, w grocie w górach. Rzadko schodziła do wioski, a i ludzie się jej bali, więc i ona nie czuła się tam bezpieczna.
Z zamyślenia wyrwała Stróża wpatrująca się w niego Cecylia, która postanowiła spać dalej i teraz w śnie widziała obu niedoszłych aniołów.
- Debile – powiedziała cicho, ale raczej bez przekonania. Oboje bardzo się obruszyli.
- Jak śmiesz, nie wolno ci przeklinać wysłanników anielskich – zaoponował Stróż
- Bo co? – spytała Cecylia
- Bo… Bo ci pokażemy? – Skrzydlaty wkroczył w wyraźnie bojowy nastrój.
- Co mi pokażecie? Z tego co słyszałam, to jeden z was nie bardzo ma już co pokazywać.
Skrzydlaty zarumienił się barwą anielską, nieco przeźroczystą i pogroził:
- Poskarżę się na ciebie.
Sytuacja zmierzała w kierunku niepowołanym według Stróża, zatem i on się wtrącił:
- no, no, tylko spokojnie, ona nerwowa jest. Ja się tym zajmę – starał się zadowolić kompana. – Ty się lepiej zajmij… wiesz czym… - znacząco popatrzył, a Skrzydlaty jakoś szybko zrozumiał, bo rozpłynął się w powietrzu.
- Nie wolno ci mnie słyszeć – zwrócił się teraz do Cecylii niczym instruktor nauki jazdy podczas pierwszej lekcji.
- Za to ty mnie możesz, a ja lubię sobie pogadać. – powiedziała zaczepnie Cecylia po czym dodała nieco łagodniej – pójdźmy na kompromis, możemy udawać, że się nie słyszymy i nie widzimy.
- no… - Stróż wyraźnie się zastanawiał, zbyt długo czekał na kontakt z Cecylią, wiekami mu to nie wychodziło, zatem teraz miałby stracić taką okazję? – wystarczy jak będziemy udawać przed innymi.
- Dobra, stoi – zgodziła się Cecylia
- Co stoi? – zaniepokoił się Stróż i nerwowo rozejrzał wokół. Czyżby Skrzydlaty już wrócił…
- no, umowa, że się zgadzamy – wytłumaczyła zdezorientowana Cecylia, ale na wszelki wypadek też się rozejrzała.
- a, to – odetchnął Stróż.

*****

Skrzydlaty zmierzał ku światłu. To proste, kierował się wprost do centrum oślepiającej plamy, rozpostartej gdzieś w przestrzeni kosmicznej.
Wyraził myślą chęć spotkania z zwierzchnikiem i oczekiwał natychmiastowej reakcji niebios. Właściwie to był zły i czuł się oszukany. Jak oni mogli? Wtem pojawiła się świetlista postać, ciepło się uśmiechając na powitanie. Skrzydlaty odebrał to jako sarkastyczny grymas na jaśniejącej, przeźroczystej twarzy.
- dobra, dobra, nie udawaj sympatycznego gościa, oszukaliście mnie – wypłynął z niego skondensowany żal.
- A co chodzi? – w pytaniu tym słychać było wiele troski.
- Odebraliście mi….. moją godność.
- a, o to chodzi – uśmiechnął się szerzej Wysłannik Światła w poczuciu ulgi, ze rozumie śmiertelnika, co raczej często sprawiało mu kłopot. – Myślałem, że tego chciałeś, sam wyraziłeś taką wolę.
- To teraz moją wolą jest to odzyskać.
- Jak sobie życzysz…
- E.., naprawdę? To możliwe?
- raczej tak, sprawdź sam.
Skrzydlaty odwrócił się nieco tyłem do rozmówcy i czym prędzej sprawdził.
- Czy teraz jesteś zadowolony? – spytał Wysłannik, starając się, by wszystko było na miejscu tak jak za życia jego podopiecznego.
- no… tego…. Właściwie to nie wiem jak to powiedzieć… no czy…. Czy mógłbym mieć jeszcze jedną prośbę?
- Na pewno tak, próśb można mieć, wiele – dyplomatycznie odparł Wysłannik
- chodzi mi o… rozmiar, no wiesz… trochę większy
- to również jest do zrobienia…

Skrzydlaty wyraźnie uradowany poszedł szukać Aspiranta, a Wysłannik Światła wrócił do swojej pracy, kompletnie nie rozumiejąc jak można nadawać takie znaczenie rzeczy, która praktycznie jest martwa.

- Uważaj, Skrzydlaty wraca, pamiętaj, że nie słyszysz nas
- dobra, dobra, a mogę patrzeć?
- udawaj , że nie widzisz.
- to będę zerkać – Cecylia odwróciła się od anielskich aspirantów, ale nie kompletnie.
- No witam, witam szanownego Stróża, jestem teraz stuprocentowym mężczyzną.
- Czyżby? – powątpiewał Stróż
- W zaufaniu ci powiem, że nawet zyskałem nieco więcej – szaleńcza satysfakcja malowała się na obliczu Skrzydlatego.
- Ach tak? A co ci to daje, że nastąpiła taka zmiana w samopoczuciu. Pamiętaj, że jesteś martwy i niewidoczny dla większości ludzi. Będziesz uprawiał duchowy ekshibicjonizm czy jak ?
- Wiesz, co? Ty to prawie każdą radość potrafisz zepsuć. Daj się nacieszyć. O tych innych sprawach, pomyślę potem.
- niech ci będzie… - zrezygnował Stróż
- a wiesz co? czy mi się wydaje, czy Cecylia na nas patrzy?
- wydaje ci się – to stwierdzenie wyrażone zostało zbyt szybko, za to ostatnio dość często zaczynało być maniakalnie powtarzane.
- Chodźmy stąd, czas na chwilę przerwy dla nas. - Niedoszli aniołowie się oddalili, a Cecylia nieznacznie uśmiechnęła się we śnie.
W przeźroczystej głowie Skrzydlatego zaczął się kształtować pewien plan. W umyśle Cecylii rozbudziła się pewna ciekawość…

*********************
Spała snem zwyczajnym, ziemskim. Nagle odczuła tak znajome nieprzyjemne odczucie ciężkości własnego ciała, otworzyła oczy i rozejrzała się po pokoju. Zobaczyła świecącego mężczyznę, który z anielskim uśmiechem na twarzy zabawiał się swoją męskością.
- Co za okaz – myśl przemknęła szybko – i świeci. Jeszcze czegoś takiego nie oglądałam
- Widzisz mnie? – powiedział Skrzydlaty z nadzieją
- O tak! – przytaknęła
- Jestem twoim Stróżem – przedstawił się, niepewnie rozglądając wokół, ale właściwy Stróż naprawdę gdzieś zniknął.
- A pewnie! – przytaknęła zadowolona, nie zwracając uwagi, że właśnie skłamał. Była przyzwyczajona, że mężczyźni kłamią, a temu widać nawyki ziemski zbyt mocno weszły w krew za życia i teraz mu co nieco zostało – Podejdź bliżej - zachęcała. Skrzydlaty sprawiał wrażenie nieco wystraszonego, Cecylia wręcz przeciwnie.
- Mogę dotknąć? – spytała raczej z grzeczności, bo jej ręka już sięgała w jednym kierunku. Męskość przyszłego anioła jeszcze bardziej się wyprężyła pod wpływem dotyku, a jej właściciel westchnął. Znów z niepokojem rozejrzał się wokół.
Nie powinienem czuć tego, co czuję, docierało do niego powoli. Ale to czuję. Jak mi dobrze, lepiej niż za życia, przymknął swe anielskie powieki.
Nagły dźwięk telefonu przerwał te igraszki. Pół przytomna Cecylia usiadła na łóżku i podniosła słuchawkę.
- Pomyłka – powiedziała po kilku sekundach wyraźnie rozczarowana.

- no nie! , a tak dobrze szło… - Skrzydlaty oddalał się do swojej podopiecznej czym prędzej. W końcu on też jeszcze miał obowiązki. – znów będę się nudził w tym kościele – rozmyślał – ile razy można oglądać to samo…

Pani Aldona siedziała w pierwszym rzędzie jednego w warszawskich kościołów i modliła się z pasją. Czy to zbytnie podniecenie czy też słabe serce Aldony, Skrzydlaty nie wiedział. Dowiedział się natomiast jak wygląda opuszczanie ciała w tempie ekspresowym. W ogromnym szoku stał i nie reagował. Wysłannik Światła pojawił się natychmiast jakby przygotowany na tę okoliczność.
- spokojnie – Wysłannik Światła - najpierw zwrócił się do przyszłego anioła – przecież już to przechodziłeś
- no tak, ale jeszcze tego nie oglądałem
Aldona stała obok wpatrując się w Wysłannika ze szczerym uwielbieniem.
- czy to ty Boże? – spytała
- niezupełnie – jak zwykle odpowiedź była dyplomatyczna
- jak to? – uwielbienie szybko zniknęło z oblicza Aldony. – gdzie jest Bóg? – żądała odpowiedzi.
- … e… no.. Bóg oczekuje ciebie – odparł Wysłannik - jestem jego przedstawicielem - usiłował się przedstawić.
- a co mnie obchodzi jakiś przedstawiciel – ja do Boga się modliłam całe życie to czegoś od niego oczekuję nie? – Aldona okazała się osobą konkretną i jak się okazało w swej dewocji miała ściśle określony interes.
- a to jest twój Anioł Stróż, który był przy tobie przez całe twoje życie – niezrażony Wysłannik – wyjaśniał dalej jak się rzeczy mają, jeśli już jakkolwiek.
- ty draniu! – Aldona ruszyła w kierunku Skrzydlatego, zamachnęła się ręką i z całej siły uderzyła. Jej ręka gładko przeszła przez przeźroczystego Skrzydlatego, który i tak z przerażeniem odskoczył.
- mówiłem, że to wariatka! – krzyknął
- spokojnie – tylko Wysłannik nerw nie utracił, z prostej przyczyny, takowych nie posiadał. – nie czas na kłótnie teraz. Aldono Bogobojna, chciałem cię powiadomić, że właśnie umarłaś. Od tej pory cokolwiek zrobisz i uczynisz zostanie wzięte pod uwagę na sądzie Trójcy Świętej. A teraz podążaj za mną w stronę światła. – Wysłannik odwrócił się i powoli zaczął iść. Aldona niepewnie spojrzała na Skrzydlatego, który pokazał jej język.
- On pokazał mi język – krzyknęła grając na zwłokę i pilnie rozglądając się czy nie ma drogi ucieczki. Jakoś nie kwapiła się do uczestniczenia w sądach. Za życia zbyt często się procesowała z sąsiadkami w słusznej według niej sprawie, a znajomy sędzia przesądzał wynik rozpraw na jej korzyść. Sporo zresztą na tym zarobiła. Wiedziała zatem jak sądy wyglądają, a jakoś nie mogła sobie przypomnieć, by znała kogoś w niebiańskich kręgach.
- Skrzydlaty – Wysłannik odwrócił się i groźnie spojrzał na podopiecznego – upominam cię! – Skrzydlaty pokornie złożył skrzydła i przybrał niewinne oblicze.
- gdzieś ty był jak mi mąż z domu uciekł? – dopytywała się teraz Aldona. Polazł z jakąś kurwą! I nie wrócił, a tyle się modliłam, żeby psia mać ją wzięła – Aldona wylewała swój żal.
- Aldono, upominam i ciebie – grzmiał teraz Wysłannik, bo sytuacja powoli wydawała się wymykać spod jego kontroli.
- A se upominaj! – krzyczała Aldona – ja dobrze żyłam, inni mi chcieli zaszkodzić, ale ja się nie dam. Ja do Boga się codziennie modliłam i co? Gdzie on jest? Gówno mi z tego przyszło
- Nie przeklinaj – Wysłannik upominał
- bo co? Będę! Co mi zrobisz? - Kur.. kut… pierd…. – zaczęła wariację łacińską
- bo dostąpisz degradacji – pogroził Wysłannik - chciałem ci przypomnieć, że nadal jesteśmy w kościele – próbował odwołać się do jej uczuć religijnych.
- pół życia tu spędziłam i co mi z tego przyszło?
- no, modliłaś się – podpowiedział Skrzydlaty – to chwalebne – dodał na pocieszenie, bo jako były człowiek doskonale rozumiał punkt widzenia Aldony. Samemu trudno było mu zostawić domy, samochody, kochanki, które nawiedzał po nocach, bo tak bardzo nie chciał odejść. Zostawiać takie życie? No Aldona na coś liczyła widocznie za życia, a wraz ze śmiercią okazało się pewnie, że się przeliczyła.
- pewnie, że się modliłam, ale o coś, dla samych modłów do kościoła nie biegałam. Spadek po kochanku się szykował, wszystko mi zapisał, zszedł tydzień temu, dziękowałam dzisiaj, bogata od tygodnia byłam, cholernie bogata, a tu takie zejście nagle. Najpierw myślałam, że oświecenia doznałam z tej modlitwy, ale widzę, że ciało mi tam leży i zwyczajnie zeszłam! – jej frustracja sięgała granic wytrzymałości. – gdzieś był draniu? Powtarzam
- a skąd ja mogłem wiedzieć, dobrze ci szło – bronił się Skrzydlaty. Taka bogobojna się wydawałaś
- pozory mylą – wtrącił się Wysłannik – a teraz czas na sąd
- ja nie chcę sądów, ja chcę moją kasę – łkała Aldona
- to nie była twoja kasa – starał się świadomość Wysłannik
- ale mogłaby być moja – Aldona rozumowała inaczej – co oni tam robią na tym sądzie – spytała nagle przypomniawszy sobie, że śmierć to nie koniec
- nic – odparł Wysłannik, a Skrzydlaty zaczął nagle się pocić przeźroczystymi kropelkami. – uświadamiają.
- jak to? – dopytywała się
- sama zobaczysz, faktem łagodzącym jest, że rodzina denata podała ci truciznę. Właśnie dlatego twoje zejście do przypadkowych nie należało..
- a to moczymordy! – żachnęła się Aldona - jak oni mogli, a ja tak o nich dbałam, nieba bym im przychyliła, każdym się interesowałam
- o nie wątpię, ale w moim raporcie pełno było intryg i plotek
- to nie prawda, ja chciałam dobrze! Dobra byłam !!! prawda? Czy ja byłam dobra – Aldona poczuła się nagle mniej pewnie i usilnie szukała potwierdzenia dla swego dobrze przeżytego życia.
- starałaś się – Wysłannik znów okazał się mistrzem dyplomacji – a teraz jeśli pozwolisz, chodźmy już.
Aldona powoli ruszyła za Wysłannikiem.
- A co ze mną? – spytał Skrzydlaty, który spełnił już swoje zadanie.
- na razie pomóż Stróżowi czasem. Wydaje się, że będzie potrzebował pomocy, ale nieoficjalnie, pomagaj dyskretnie, to bardzo ambitny przyszły anioł i dobrze się zapowiada.

Zadowolony Skrzydlaty wirował w świecie duchowym. Teraz będzie ciekawiej, rozmyślał. Jednak żal mu się zrobiło Aldony. Postanowił zapytać się o nią. Dopiero po śmierci mógł ją poznać i przekonać się jak barwna to była postać. Nagle zrozumiał czemu to on miał się nią zajmować. Żal mu było Aldony. Jej przypadek nagle wydał mu się bliski temu co on przechodził i dopiero teraz zatęsknił za nią. Jak mógł tak mało uwagi jej poświęcić. No cóż, przecież nie wiedział, że ona miała tak interesujące życie. No i że miała osobowość, uczucia, cele i pragnienia. Wydawało się, że ona tylko się modli… Spryciara, nieźle go oszukała…

***********************************************8

Rok pański 2006 wrzesień, Holandia

Piątek 8 wrzesień
Cecylia siedziała przy stoliku w jednej z leidenowskich knajpek. Była przerażona i zasmucona swoją sytuacją życiową, usiłowaniem osiedlenia się w Holandii i szukaniem pracy, które dawało mało efektów. Zrobiła już co mogła, zrobiła wiele, wszędzie spotykała się z odmową, bądź wstrzymaniem decyzji. By nie poddać się czarnym myślom pisała afirmacje. Wedle zasady: co ukryjesz, przepadnie na wieki, starała się nie przyznawać przed sobą samą, że jest źle, a zapowiada się gorzej. Ale podświadomość głupia nie była. Cecylia chciała dobrze, ale podświadomość nie chciała.
Cecyliowy Anioł Stróż siedział naprzeciwko, ale ona go nie dostrzegała. Jak zwykle patrzył na nią z troską, uwagą i miłością. Te fale miłości wysyłał zapamiętale ostatnio, bo chciał pomóc, co Cecylia odczuwała jako dziwne drgania gdzieś w okolicy serca i wszechogarniającą ochotę na płacz oraz tęsknotę za przyjacielem, któremu mogłaby się rzucić w ramiona i tak pozostać.
Obok Stróża przysiadł się Skrzydlaty
- gdzie jesteśmy? – spytał dla lepszej orientacji przestrzenno – światowej
- ziemia – Europa, Holandia, Leiden
- aha, spoko toć kapuję, że zmiana zaszła i na Holandię cię wyrzuciło. Tylko kilka godzin temu był Rijnsburg
- to jeszcze będzie, i będzie Haga i Amsterdam, a jutro Rotterdam
- dobra, i tak trafie, nie potrzebuję nawet mapy
- to co się durnie pytasz
- dla podtrzymania konwersacji… Jak myślisz – Skrzydlaty zmienił temat – dałoby się ją jakoś rozśmieszyć
- nie bardzo, zobacz, łzy jej się cisną do oczu, spogląda nieco w górę by sobie nie ryknąć zdrowo. To sumie nie najłatwiejszy okres w jej życiu – Stróż komentował życie Cecylii – duże ryzyko i ogromny znak zapytania. Moje zadanie to pomóc, by wylądowała w miarę miękko, tylko, że to będzie awaryjne lądowanie. – Stróż zamilkł, a Skrzydlaty już dawno przestał słuchać, bo jego uwagę przyciągnęło co innego.
- Ty debilu – wolno powiedział Stróż kiedy zorientował się co robi Skrzydlaty
- no co? – obruszył się tamten nie przestając zabawiać się swoim narzędziem godności, uzyskanym stosunkowo niedawno od władz anielskich – odkąd mi zwrócili męskość i to taki rozmiar, to chyba mi wolno, wiedzieli chyba co robią – dodał na swoje usprawiedliwienie. – co mam na półkę odłożyć czy co?
- robisz to publicznie! – Stróż oskarżycielsko zmarszczył brew
- spoko, nikt nie widzi
- ja widzę!
- i wcale mnie to nie cieszy, gdybyś chociaż był kobietą
- oni tam w górze kompletnie nie kontrolują kogo biorą w swe kręgi anielskie – skomentował Stróż
- kompletnie! – potwierdził Skrzydlaty wzdychając cicho.
Nieświadoma niczego Cecylia cicho płakała pisząc swoje afirmacje, Stróż się złościł, a Skrzydlaty nie przerywał raz podjętej akcji.
- zobaczmy, może Cecylia zwróci uwagę i się ucieszy – Skrzydlaty nieopatrznie wtargnął na grunt śliski niczym lód i niebiańsko niebezpieczny – zawsze ją to cieszyło… - urwał i umilkł. Niestety zbyt późno zdał sobie sprawę z tego, że powiedział o kilka słów za dużo.
- coś powiedział? – Stróż był już bardzo zły, a teraz jeszcze do sprawy włączyło się jakże ludzkie uczucie, a na imię mu było zazdrość. – jak to cieszyło? Cecylia jest moja…. moją podopieczną – poprawił się szybko
- no tak – przytaknął Skrzydlaty – moja podopieczna odeszła w spokoju, może niezupełnym i chwale bożej, też niezupełnie. Jaka to święta osoba była… - oddychał coraz ciężej, posapywał coraz głośniej – o tak – mówił przeciągle – aż strach o seksie było pomyśleć przy niej. Oooooo Panie! Świeć… - trysnęło, a Skrzydlaty przymknął swe anielskie powieki
- ty kretynie , zachlapałeś stolik
- jakbym nie chciał , to bym nie zachlapał. A jakie to ma znaczenie.
Stróż ponownie spoglądał groźnie. Napięcie pomiędzy dwoma aniołami osiągnęło punkt, którego przekroczenie groziło bijatyką. Do bijatyki nie doszło, bo Cecylia nagle roześmiała się dziko i bezgłośnie. Chwilę potem zamyślenie i smutek ponownie zagościły na jej twarzy.
- widziałeś? - Skrzydlaty nie dawał za wygraną – widziała to!
- gówno widziała – zaoponował Stróż
- no gówna to ja nie zrobiłem – żachnął się Skrzydlaty – ona nie taka ślepa jak większość, ona widzi
- nie widzi
O mało znów nie doszłoby do coraz częstszych już kłótni pomiędzy przyszłymi aniołami, gdyby nie Cecylia, która uniosła głowę i spojrzała wprost na swojego Stróża
- to jednak tu siedzisz ze mną – jej myśl została podchwycona natychmiast
- tak oczywiście – spoglądał na nią z ogromem miłości nie tylko czysto anielskiej – dotknął Cecyliowego ramienia i równie telepatycznie spytał
- czy ty go naprawdę widzisz? – doskonale wiedział, że tak, ale nadzieję można mieć zawsze
- tylko czasami – odparła Cecylia zgodnie z prawdą, lecz nad uśmiechem zapanować nie potrafiła
- widzisz, widzisz – wtrącił się Skrzydlaty, bo już i tak za dużo powiedział, a też chciał być dostrzegany. Mówiłem, że to nie debilka, a już na pewno nie dewotka.
- dobra, to teraz zostaw nas samych – poprosił Stróż
- dobra, już mnie nie ma, ptaszki sobie chcą poćwierkać, to się zmywam, to znaczy te… gołąbki – uśmiechnął się pewny swojej wygranej w dyskusji ze Stróżem i po prostu zniknął.
- przepraszam za niego
- nic nie szkodzi – wymienili uwagi grzecznościowe jakie wypadało – on jest specyficzny – Cecylia uśmiechnęła się
- o tak, bardzo, a ja… - Stróż urwał, bo o sobie mówić nie lubił, a pewnie i nie umiał, a już tym bardziej o swoich słabościach, które miał pokonać, by iść wyżej – nie wiedziałem, że to taka robota… ach te ludzkie cechy – zakończył
Cecylia patrzyła pytająco stanowczo oczekując rozwinięcia tematu
- jestem zazdrosny, a nie powinienem – powiedział w końcu treściwie – to bardzo nie po anielsku
- to bardzo po ludzku – Cecylia znów lekko się uśmiechnęła – patrzyła na niego i doświadczała znajomego uczucia, że zna go tak dobrze, chociaż zdecydowanie nie spotkali się wcześniej – dobrze, że jesteś, strasznie mi tu samotnie i niepewnie – chciała, żeby wiedział, że ona go docenia.
- to trudny okres dla ciebie, a ja wcale nie mam z tobą łatwo
- ja jestem trudna dla ciebie? – spytała kokieteryjnie
- nie o to chodzi
- może właśnie dlatego opiekujesz się mną, wiedz, że ja cię potrzebuję… i to bardzo – dodała
- to chyba obopólne, jak ci nie pomogę, to nie pójdę wyżej – zażartował – ale teraz nie bardzo mi zależy na chodzeniu wyżej , po prostej czy tak gdziekolwiek w dół. Ja bym niczego nie zmieniał…
- dobrze, to chodźmy razem dalej. Nie wiem jak ty, ale ja muszę siusiu.
- to ja poczekam
- też dobrze. Bylibyśmy bardzo zgodną parą – zauważyła
- no tego to już mówić nie powinnaś, miej litość kobieto…

**********************

Aisa

Kliknij, aby zobaczyć inne artykuły autora Aisa

Jak dodać komentarz?

Aby dodać komentarz należy się zalogować (okno logowania, na górze strony). Jeżeli nie masz jeszcze swojego konta kliknij tu, aby się zarejestrować.

Tego textu jeszcze nie skomentowano!