Samotnosc...

      'Samotnosc...' W ciszy poranka pustka pobrzmiewa - czasem tylko slowik steskniony zaspiewa... Zaszeleszcza liscie... Zaplacze niebo deszczem - slonce wzejdzie mgliscie... Wieczór dywanem z ciemnosci przykryje nagosc ziemi, nie bedzie na swiecie wiecej milosci, nie odnajdziesz jej pomiedzy swemi... Przeto ubiór wlóz podrózny i przez zycie wedruj sam - towarzyszem twoim wiatr... Towarzyszem twoim wiatr... ------------------------------------------------------- (Wiersz z 2010 roku; prosze o uzupelnienie polskimi znakami, o ile to mozliwe, ale bez zmian w dlugosci i szyku wersow w strofach. Nie zawsze bowiem mam mozliwosc pisania z polskimi znakami diakrytycznymi. Stad brakuje w moich tekstach ogonkow, kropek i akcentow graficznych. Mimo to latwo jest sie domyslec znaczenia wyrazu, bo jezyk polski jest na tyle piekny i bogaty, ze nie ma problemu z jego zrozumieniem, chocby z kontekstu. Dziekuje. Autorka)