On zna ten ból...

      "Wsó³czuje Ci...on i tak juz nigdy do Ciebie nie wroci a ty tylko zatruwasz sobie ¿ycie wspomnieniami..."- jego s³owa zawsze tak samo bola. Ten ból nie mija; na chwile ucicha a pó¼niej znów powraca ze swoj± ogromna si³±.
Znow na mnie patrzy tym prosz±cym wzrokiem. Wiem , ¿e mnie kocha. Za kazdym razem mi to przypomia gdy choæ na chwile odczuje, ¿e warto walczyc o moje uczucie. Tylko, ¿e ja nie widze w nim ch³opaka. Dla mnie jest najlepszym przyjecielem, kumplem ale nie obiektem westchnieñ... Kiedys próbowa³am sie zmusiæ do bycia z nim, próbowa³am zag³uszyc bicie serca...
"Kochaj± nas ludzie, na których mi³o¶ci nam nie zale¿y, a my kochamy tych którym nasza mi³o¶c nie jest potrzebna."

Wiem co czuje. Wiem jak boli go moja obojêtno¶æ. Wiem bo sama ¿yje w ¶wiecie cz³owieka dla którego nic nie znacze. Na moj± mi³o¶c nie wynaleziono lekarstwa, nie na ¿adnego "z³otego ¶rodka" który zag³uszy³by mój bó³ i nie wiem ile jeszcze minie lat zanim zaczne normalnie ¿yæ. ¯yæ...a nie nie rozpamiêtywaæ tego co by³o.
No nie daje mi nadzieji, nie zabiera wiary...
Ukradkiem zerka w moj± strone, delikatnie siê usmiecha, spuszcza g³owe i odchodzi niezauwa¿ony. W okó³ s³ysze g³o¶ne smiechy, towarzystwo zaczyna tañczyæ a ja w t³umie obcych twarzy szukam tych jedynych kochanych oczu...
Nie mia³am prawa go zatrzymywac, nie nale¿a³ juz do mnie...
Dlatego nauczy³am sie ¿yc obok niego nie z nim. Kochac go na odleg³o¶æ i pozwoliæ by czas p³yn±³ dalej.
"Wiem co czujesz"- tak wie. Tak samo nieszczê¶liwie kochamy, tak samo cierpimy i równie mocno wierzymy, ¿e kiedys wszystko sie u³o¿y albo chociaz uleczymy sie z tej chorej mi³o¶æ, która zabija w nas uczucia.