emodi.pl - Wiele sklepów w jednym miejscu

Okno logowania

L:
H:

	Załóż nowe konto

Szukaj

Teksty

Strona główna
Antykoncepcja
Film
Fotografia
Humor
Książki
Linki
Muzyka
Na poważnie
Opowiadania
Poezja
Sport
Tworzenie WWW
Wywiady

Reklama

Redakcyjne

Strona główna
Newsy
Nasze banery
Dodawanie tekstów
Redakcja
Reklama
Linki

Subskrycja

Twój email

Polityka prywatności

STATy:)

Tekstów: 341Komentarzy: 1221Twórców: 110 osóbSoft: cmsMM v 2.0

Chcesz dodać swój artykuł?

MM >> Opowiadania >> when love became a hate

when love became a hate

Data publikacji: 26-11-2007
Autor:Sylwia dziadkowiec
Kategoria:Opowiadania
Odsłon:6410

Książka autorstwa Sylwii Dziadkowiec pod tytułem

When love became hate....©

ROZDZIAŁ PIERWSZY
Warunek nie do spełnienia

Lekcja historii w Liceum Nelsona w Miami odbywały się w sali numer jeden na parterze. Prowadziła je pani Amanda Cole. Była to kobieta wątłej budowy, lat około osiemdziesięciu. Miała tak usypiający głos, że Uczniowie usypiali po pięciu minutach lekcji... Nie była wymagająca, więc każdy, nawet ten, kto nie słuchał, spokojnie by zdał do klasy następnej.
Ja moja przyjaciółka Metan Brewster uwielbiamy tą miłą staruszkę i jesteśmy przygotowane na każdą lekcje. W podstawówce i gimnazjum miałam oceny bardzo dobre, niestety w liceum mój zapał do nauki całkowicie zgasł za sprawą pewnego, przystojnego chłopaka, Victora oraz przez to, że zostałam liderką Zespołu Cheerleaderskiego,,Devils\", na miejsce byłej przyjaciółki, teraz wroga, Vanessy Baters, znanej z tego, że jest córką nauczycielki matematyki....
Pani Cole zaczęła wykładać materiał na temat czwartego lipca.. Wyprostowałam się i spojrzałam po klasie, napotykając wrogie spojrzenie Vanessy i jej przyjaciółki Niny Tolls.. Pokazałam jej język i posłałam drwiący uśmieszek...
- Jaka ta Vanessa jest walnięta - szepnęłam do Meg, swojej najlepszej kumpelki.
Megan nienawidziła jak nagadywałam na Vanke. Była przeciwna naszym kłótniom, ale nie wypowiadała się na głos, bo wiedziała, że nie lubię krytyki... Cóż mogła zrobić innego, jak tylko siedzieć cicho?.
- No - przyznała mi racje mimo woli.
Co prawda też nie lubiła, Vanessy, ale z innego powodu. Nie mogła jej zapomnieć, jak ją wyśmiała przy drużynie, kiedy zapomniała stroju na pierwszym treningu. Wtedy stanęłam w jej obronie i stałyśmy się przyjaciółkami...
W końcu nauczycielka przestała nawijać i zaczęła rozdawać prace domowe. Jako jedyna dostałam szóstkę... Tę lekcje przerwał miły dźwięk dzwonka. Uczniowie pakowali się w pośpiechu, by zająć najlepsze miejsca w szkolnej kafeterii na lunchu. Meg czekała na mnie przy drzwiach. Po kilku sekundach spakowałam książki i wyszłam za koleżanką.
- Meg, poczekaj! - Rozległ się głos za ich plecami. Należał on do Bryana Hammersmitha, chłopaka Meg.
Zatrzymałyśmy się
- Tak? - Uśmiechnęła się Megan odwracając się do niego.
- Spieszycie się?
- TAK! - Odparłam wkurzona .
Megan spojrzała piorunująco na mnie i powiedziała do Chłopaka:
- Nie, przynajmniej ja.
- Świetnie, musimy pogadać - odciągnął ją na bok, zostawiając mnie samą.
- Trudno, niech idzie.- Powiedziałam sama do siebie i poszłam do kafeterii.

* * *
Po parunastu minutach mnie Meg znalazła. Siedziałam przy stoliku Cheerleaderek z Nelly (siostrą Megan;)) i Marinę Munoz z czwartej klasy.
- Już pogadałaś z Bryanem? - Spytała jej siostra.
Kiwnęła głową na znak, że tak.
- Nicky, chodź się przejść.
Udałyśmy się do parku przed szkołą.
-, Co się stało? - Zapytałam, widząc smutną minę kumpelki.
- Bryan ze mną zerwał.. - Wybuchła płaczem - i zgadnij, z kim chodzi..
- Z Vanessą - palnęłam.. Ona pierwsza wpadła mi na myśl.. Bo któż by inny.
- Nie... Gorzej – czknęła.
- Z Niną?
Znowu potrząsnęła głową.
- Z twoją siostrą... - Wyznała wyciągając chusteczkę z kieszeni by wytrzeć oczy.
- Co? Z którą? - Zdziwiłam się Miałam dwie siostry..Ale przyrodnie. Veronica i Kathleen miały po siedemnaście lat. Chodziły do tego samego liceum, co ja.
- Z Veronicą - załkała Meg - jak on mógł....Ten drań..
- Przestań się mazać...Wróci.. Jak każdy. Popatrz na mnie i Victora. Tyle razy się rozstawalismy w ciągu ostatniego roku, i co? Chodzimy dalej.... - Pocieszałam a raczej próbowałam pocieszyć koleżankę. Wiedziałam ze to nie będzie łatwe..
Megan była dziewczyna tak zwanego jednego związku. Kiedy miała chłopaka jej myśli skupione były tylko na nim, a kiedy zrywał parę tygodni chodziła smutna i w małej depresji. Nie musiała jednak martwic się ze sobie już innego nie znajdzie, bo była ładną i lubianą osoba w naszym liceum. Meg była po prostu ideałem dla chłopaka. Długie zgrabne nogi, nie mały biust i co najważniejsze była blondynką. I to nie farbowaną. Ubierała się zwykle w szorty i sportowe bluzeczki, podkreślające ładną talię.
- Tylko ty i Victor się kłócicie, a nie zrywacie, bo ktoś inny wam się podoba – zauważyła.
- No tak. Ale wiem, ze on i tak spotyka się z innymi.... Nie pamiętasz jak w tamtym roku złapałam go z Vanessą na całowaniu – powiedziałam przypominając sobie tamten dzień. Po tym jak go złapałam nie odzywałam się do niego przez dwa tygodnie. W końcu po tym czasie zmiękłam i wróciłam do niego.
Meg chlipnęła jeszcze dwa razy i wytarła oczy chusteczką.
- Co mamy teraz? – Spytałam patrząc na zegarek. Była za pięć pierwsza, początek lekcji popołudniowych.
- Matematyka – Meg podniosła się z ławki i sięgnęła po plecak – chodź, bo się spóźnimy.
- Masz rację... – Przyznałam wstając. – Jak ty się spóźnisz to Batersowa ci daruje, ale jak ja... – Przejechałam w charakterystyczny sposób po szyi.
- Powiesi cię? – Zaśmiała się - daj spokój.
Ruszyłyśmy w stronę budynku, kiedy zadzwonił dzwonek na lekcję. Wtedy zaczęłyśmy biec, aby zdążyć przed nią do klasy na drugim piętrze.
Dotarłyśmy akurat równo z nią. O mało nie padłam biegnąc schodami, ale wołałam to niż odpowiadać przy tablicy z równań, co było ulubioną formą kary dla spóźnialskich naszej nauczycielki matematyki – Emily Baters. Pani Baters była najbardziej znienawidzoną nauczycielką w szkole, znaną z niesprawiedliwych ocen, jakie dawała uczniom. Była kobietą około lat 40, z obfitymi piersiami i otyłą, chodziła zwykle jak kaczka, przez co nazywamy ją „Ms Ducky. „
Zaczęła jak zwykle od sprawdzenia obecności; kiedy doszła do mnie uśmiechnęła się drwiąco i powiedziała:
- Nicole Carter... – Aż mnie ciarki przeszły, kiedy wypowiedziała moje imię - zauważyłam ze masz mało ocen. Jak skończę odczytywać nazwiska zapraszam do tablicy.
Vanessa się zaśmiała, zatykając usta ręką.
- Pani mnie pytała wczoraj – powiedziałam buntowniczo. Popatrzyłam na jej okropną, kaczkowata twarz. – Nie może mnie pytać pani dzisiaj.
Byłam zdenerwowana i zła. Na każdej lekcji wyśmiewała się ze mnie, pytała lub robiła kartkówki, oczywiści e nie zapowiedziane.-
- Wiem co mogę, a czego nie mogę - rzekła podniesionym głosem – a taka mała smarkula jak ty, Carter, nie będzie pyskować do mnie. Ja sobie tego nie życzę... Zrozumiano?
- Nie – powiedziałam wstając i składając ręce na piersi. – Ja sobie nie pozwolę żeby pani mówiła do mnie smarkulo... Za dużo sobie pani pozwala. Pani jest od tego żeby nas czegoś nauczyć, a nie szukać ofiar i znęcać się na nimi, prawda? CHYBA ZA TO PANI PLACĄ! – Ostatnie zdanie prawie wykrzyczałam.
Nauczycielka i reszta klasy patrzyli na mnie. Niektórzy z podziwem, a inni ze złością w tym Vanessa i sama nauczycielka. Nie odezwała się już ani słowem tylko skończyła sprawdzać obecność i przeszła do lekcji.
Cieszyłam się, że wreszcie odważyłam się powiedzieć,,Kaczce”, co o niej myślę, nie ponosząc konsekwencji. Byłam pewna ze po tym, co jej powiedziałam da mi spokój, chociaż parę tygodni.

* * *
Wróciłam do domu...Naszczęście Ojca jeszcze nie było. Na pewno kazałby mi się uczyć..., A ja miałam zupełnie inne zajęcie jak na przykład Internet.
Zupełnie zapomniałam, że dzisiaj była wywiadówka. Macocha była na tym zebraniu. Wróciła z niego zła, i to bardzo. Nie dziwiłam się jej wcale. Miałam same pały z matematyki i innych przedmiotów ścisłych, ale jednak matma była najgorsza. Jedynie z Francuskiego miałam szóstki.
- Ładne oceny... - Macocha mruknęła ironicznie wchodząc do salonu z zakupami - niech się tylko tata dowie...
- to nie moja wina- Uśmiechnęłam się a po chwili dodałam: To matematyca daje mi pały...Uwzięła się na mnie. Dzisiaj chciała mnie pytać, chociaż robiła to wczoraj...
-To, dlatego ze się nie uczysz... - Wyciągnęła pochopne wnioski. – A co do Emily, to, dlatego jej tak wyjechałaś z prawami nauczyciela? Jak z nią rozmawiałam to była zdruzgotana, myślę że nikt jej nie wkurzył tak jak ty...
-Sama zaczęła nazywając mnie smarkulą! - Krzyknęłam –Właśnie masz racje ikt jeszcze jej nie wkurzył bo wszyscy się jej boją.... A ja się uczę – dodałam zmieniając temat.
To nie było jednak prawda. Tylko udawałam ze się uczę.., Tak naprawdę siedziałam na necie i rozmawiałam na chacie z Victorem, moim chłopakiem...
- Cześć moje drogie panie.
Do salonu wszedł ojciec. Miał dobry humor, ale pewnie go stracił Diana mu o tym powiedziała.
W pokoju odpaliłam laptopa i weszłam na Internet, na czacie miał być Victor. Rozmawialiśmy przez chwile dopóki macocha nie zawołała mnie na kolacje.
Veronica i Kate- moje przyrodnie siostry, córki Diany, zeszły ze mną.
- Ciekawe, co ta przeklęta kucharka zrobiła – mruknęła Vera.
- Oby nie znowu krewetki.... - Wykrzywiłam twarz na samą myśl o tym.
-
- No! - Poparła mnie Veronica.
Kate nie odzywała się do mnie. W ogóle...Wyminęła nas i pierwsza była przy stole.
- Dziewczynki, co tak późno? – Zapytała Diana, bo tak na imię miała moja macocha.
- Nabijały się z kucharki - poskarżyła Kate. Jak zwykle zachowywała się jak rozpieszczone dziecko.
- Nie prawda!! - Oburzyłam się.
- mówiłyśmy tylko żeby nie było krewetek, bo my tego nie lubimy - wytłumaczyła Veronica, patrząc ze złością na Kate..
Reszta kolacji przebiegła w milczeniu.
Po posiłku poszłam do salonu oglądnąć Teledyski na Vivie. Tata usiadł obok mnie...
- Chcesz jechać na Jamajkę? - Zapytał przerywając mi oglądanie teledysku mojej ulubionej piosenki Evanescence.
- No jasne?. - Ucieszyłam się - Kiedy?
-W wakacje, ale najpierw popraw oceny. Diana mi mówiła ze masz pały - postawił warunek.
Matmy w życiu nie poprawie. Nawet, jeśli będę się uczyła przez rok bez przerwy, ale mam inny pomysł... Gdyby tak wpisac pare ocen...
- postaram się.... - Nic innego nie mogłam odpowiedzieć..
- A tak na marginesie, Nicky, to nie podoba mi się twoje podejście do nauki. Co się z tobą dzieje?.
- Matma mi nie leży... Po prostu - wzruszyłam ramionami - ale inne przedmioty... Na przykład biologia i historia...
- Co biologia i historia? - Tata nie wiedział, o co mi chodzi.
- Po prostu mam lepsze oceny..
Tata pomyślał przez chwilę. Miałam wrażenie, że coś knuje..
- Mam inny pomysł... Poprawisz oceny z matematyki, pojedziesz na Jamajkę, nie poprawisz pojedziesz do szkoły z internatem...
Otworzyłam buzię ze zdziwienia - tylko jedna osoba mogła to zaproponować - Diana. Jak ja jej nie znosiłam..
- Zwariowałeś... - Wyszeptałam... - Poprawie.. Postaram się...
- Mam nadzieje... - Wstał i poklepał mnie po ramieniu - liczę na ciebie.
Poprawić oceny z matematyki było trudno. Były dwie możliwości, albo sama je poprawić, albo się pouczyć. Pierwsza opcja była niebezpieczna, mogłam wylecieć ze szkoły, a znowu uczyć cię mi się nie chciało. Może jednak raz powinnam spróbować.. Gdybym na przykład poprawiła dwie najgorsze oceny ucząc się, a pozostałe sama napisać? Brzmi lepiej... I tak też zrobię...
Uczyłam się całą noc formułek i przykładów. Nawet nie źle mi szło. To nie było aż takie trudne jak do tej pory myślałam. W końcu usnęłam nad książką w zasadzie po pól godziny.

Następnym dniem był czwartek i trening cheerleaderek. Na moje szczęście dyrektorka zezwoliła na zatrudnienie trenerki, bo długo bym nie wytrzymała z prowadzeniem tej przeklętej drużyny i wymyślania układów na mecze i zawody.
Nowa trenerka była młoda dziewczyną o jasnych włosach i błękitnych oczach. Na treningi ubierała kolorowe dresy i śnieżnobiałe adidasy. Gwizdek w kształcie piłki nożnej pobrzdękiwał n sznurku na jej szyi. Na pierwszy rzut okna mogłabym powiedzieć ze to uczennica. Nazywała się Sandra. Wyglądała nawet fajnie, ale podobnie do mnie się ubierała, a ja tego nie lubię, ale myślę ze jakoś się dogadamy. A jak nie, to zawsze można się jej pozbyć, nie?
Do szkoły miałyśmy dzisiaj później. Jednak ja po zarwanej nocy z matematyki nie wyglądałam najlepiej. Podkrążone oczy wprawdzie były potraktowane podkładem i pudrem, ale wory pod oczami było niestety widać. Ledwo zdążyłam na lekcje. Mimo ze usnęłam po pięciu minutach nauki zapamiętałam to, co przeczytałam, czyli jedna linijkę. No, co najmniej.

Na przerwie, miedzy angielskim a matmą wpadłam na moje ,,koffane\' koleżanki - Ninę i Vanessę. Spojrzałam na nie. Miały złośliwe uśmieszki.
- Patrz jak chodzisz, - warknęła Nina, ale Vanessa zmierzyła ja złowrogim spojrzeniem.
-Ładnie wyglądasz, Nicky.. Kto cię tak uderzył - Vanessa zaczęła się nabijać z moich oczu?
- uważaj sobie - podłożyłam jej pieść pod twarz - zaraz będziesz mieć mocniejsze ślady.
Odepchnęła mi rękę zła jak osa.
- Nicole, nawet nie próbuj.
-Bo, co? Mam znakomity pomysł: ZAMKNIJ SWOJA WIELKA TŁUSTA GEBE I ZJEZDZAJ STAD, PÓKIM DOBRA!! - Wrzasnęłam na całym korytarzu. Vanessa zrobiła się czerwona jak burak, natomiast Nina się odezwała:
- Oj.. Nicky.. My się ciebie nie boimy.. My tez mamy propozycje, jeśli jeszcze raz tak powiesz to cała klasa dowie się o twojej sympatii do informatyka - zniżyła głos do szeptu.
- Vanessa? - Usłyszałam za moimi plecami męski głos.
- Czego? - Warknęła - Nie wtrącaj się...
- Zostaw ją - wskazał głowa na mnie - bo będziesz miała ze mną do czynienia.
Idiotki odeszły. Obróciłam się i spojrzałam na mojego wybawcę, chociaż wcale jego pomocy nie potrzebowałam. Był to Martin Rosenthal z ostatniej klasy, a brat mojego chłopaka, Victora. Był to wysoki chłopak o brązowych włosach, białym uśmiechu i zielonych oczach. Nie przepadałam za nim, a on podobno się zakochał we mnie. To okropne.
-Dzięki - szepnęłam oddalając się żeby nie zdążył mnie zagadać.. Musiałam znajśc Meg i powiedzieć o tym zdarzeniu z Nina i Vanessa, I martinie.

***

- Wstawaj! - Obudził mnie krzyk ojca z dołu. Spojrzałam na zegarek, była dziesiąta.. Przewróciłam się na drugi bok, aby zasnąć.. Była sobota, a w ten dzień tygodnia spałam do jedenastej. Co najmniej. Czasami nawet do trzynastej, jak ojca nie było w domu, ale to zdarzało się rzadko.
-Nicole! - Tym razem tata wszedł do pokoju i ściągnął ze mnie kołdrę - wstawaj.
- Tato..- Naciąglam z powrotem kołdrę na siebie - ja śpię...
- Już nie.. Masz piętnaście minut na zrobienie tego, co trzeba i zejście na dół.. Dawno jedliśmy śniadanie - dodał i wyszedł z pokoju.
Tak, czy inaczej musiałam wstać. Spojrzałam na okno i przetarłam oczy, po czym powlokłam się do łazienki. Zrobiłam makijaż i ubrałam letnia sukienkę a pod nią bikini.
Zeszłam do jadalni.
Macocha czytała gazetę pijąc kawę, a tata pewnie siedział na laptopie i pracował w gabinecie.
Za mną stanęła Veronica..
- Księżniczka się obudziła - zaśmiała się siadając na krześle przy stole.
- Ha ha...Bardzo śmieszne - zaśmiałam się sarkastycznie - nie jestem głodna - dodałam widząc ze kucharka niesie talerze z kanapkami.
Obróciłam się i poszłam na schody.
- Zaraz - zatrzymał mnie głos macochy - Nicky, masz zjeść trochę, bo nigdy nie wyjdziesz z anoreksji.
Na anoreksje cierpiałam od roku, schudłam do 30 kilo w ciągu miesiąca.. Odchudzałam się, bo myślałam ze jestem gruba, chociaż ważyłam 40 kilogramów, i tak mało w stosunku do wysokiego wzrostu. Do tego brałam narkotyki... Miałam najgorsze miesiące. Ale za to matka miała nauczkę ze beze mnie nie uzgadnia się żadnych ważnych spraw, a tym bardziej dotyczących mieszkania z nią po rozwodzie.
- Zjem później - zrobiłam maślane oczka i słodką minkę.
-Nie, teraz, chociaż kanapkę i wypij sok...
Siadłam obok Kate i wzięłam do ręki kanapkę z miodem. Siostra obrzuciła mnie zdziwionym spojrzeniem
- Nicky? Od kiedy ty jesz miód? - Zdumiała się - ty nawet loda nie zjesz.. Zwariowałaś chyba..
Wybuchnęłam śmiechem.
- A ty też zwariowałaś.. - Rzekłam śmiejąc się.
- Czemu?
-, Bo się do mnie odzywasz – odparłam.
Z Kathleen nie odzywałyśmy się do siebie od paru lat. Dlatego ze ona zawsze była oczkiem w głowie matki, ale jak ja się pojawiłam to macocha tylko mną się zajmowała. A ona była zazdrosna, i tak jest do dzisiaj.. Mi to nie przeszkadza.
- Ty też - zauważyła słusznie.
Odwróciłam się od niej dalej męcząc się nad jedna kanapką i herbatą.
- Dzwonił ktoś do mnie? - Spytałam macochy. Spodziewałam się Megan lub Victora. Każde z nich dzwoniło o tej godzinie. W soboty zwykle wieczorami chodziliśmy do kina, całą czwórka - ja i Victor, Meg i Bryan, ale tego ostatniego już z nami nie będzie.
- Nie... - Odpowiedziała - po śniadaniu jedziemy na zakupy - dodała.
- Ja nie jadę - oświadczyłam.
Miałam ciekawsze rzeczy do robienia niz. zakupy z macocha i Mary, ewentualnie jeszcze z Veronicą, ale sądząc po jej minie tez nie była zachwycona. Na przykład mogłam jechać na plaże z przyjaciółka lub chłopakiem, albo w miasto..
Macocha popatrzyła na mnie i Verę i powiedziała:
- Nie musicie jechać, ale powiedzcie mi, co będziecie robić w domu?
- Idziemy na plaże - odparła Veronicę- A Nicky chyba spotyka się z Vickiem.
Skąd ona wie, z kim się spotykam, pomyślałam ze złością. Zawsze wszystko o mnie wie, gdzie byłam, co robiłam i z kim. To było okropne. Na szczęście nie mówiła nic rodzicom. Spróbowałaby to popamiętałaby do końca życia. Moje pazurki czasami się sprawdzały na skórze. Nie dawno na treningu, w zasadzie na początku roku, kiedy Vanessa była jeszcze kapitanem drużyny mieliśmy ja podnieść do piramidy.. Ja i Cliff Jefferson, kolega z drużyny. Tak się niechcąco złożyło, że wbiłam jej w nogę jeden paznokieć i biedactwo spadło. Noga skręcona... Szkoda ze tylko to.. Dzisiaj zawsze jak mnie podnoszą to tylko dziewczyny i nigdy Vanessa ( jeszcze by się odwdzięczyła) i nie Nina i Nelly z paczki Anki.
- Nie - chciałam ją zaskoczyć - wymyślam układ na zawody.
- Wydawało mi się, ze idziesz na plaże z Victorem – powiedziała mrużąc oczy.
- nie idę. Meg przychodzi i idziemy do sali prób w piwnicy.
Veronica się więcej nie odezwała i wyszła z jadalni. W tej chwili zadzwonił telefon.
- Odbiorę - Kate rzuciła się, aby odebrać telefon w salonie. Po chwili wróciła z słuchawką. Podała mi ją bez słowa.
- Halo? - Odezwałam się.
Dzwoniła Megan. Umówiłyśmy się na popołudnie na plaże i wieczorem na dyskotekę. Nie miałam raczej humoru na zabawę. Popsuła mi go Kathleen i macocha.
Po zakończeniu półgodzinnej rozmowy poszłam do pokoju. Miałam ochotę na kąpiel w oceanie.
Wzięłam Rawko, dokumenty i spakowana torbę na plaże i wyszłam z domu.
Odpaliłam moją Beemkę i ruszyłam ostro do tyłu, a potem pojechałam do Meg, mając nadzieje, ze jest w domu. Wspominała coś o zakupach z siostra i fryzjerze.
Zaparkowałam przed ich podjazdem.
Dom Brewsterów w porównaniu do naszego był malutki. Pomalowane na niebiesko ściany można by było z daleka pomylić z błękitem oceanu. Zapukałam do drzwi wejściowych. Otworzyła mi matka przyjaciółki, kobieta surowa i wymagająca. Nigdy jej nie lubiłam, a ona mnie. Tego się nie dało ukryć.
- Dzień dobry - powiedziałam - jest Meg?
- Nie ma... - Odparła - pojechała z Nelly do centrum.. Coś przekazać?
- nie trzeba.. Do widzenia - wróciłam do samochodu.
Coś na sumieniu nie pozwoliło mi normalnie myśleć, ale sama nie wiedziałam, co.. To uczucie sprawiało jakbym cos zrobiła, albo ktoś kłamał. Odjechałam.

* * *
Jadąc uliczkami bez celu napotkałam Victora.. Ale nie samego dziewczyną. No tak, dawno nie było kłótni, coś wreszcie musiało się stać. Stanęłam obok niego i odsunęłam szybę. Zauważyłam lekkie zmieszanie na jego twarzy.
- Cześć misiu.. - Zaczął - poznaj moją kuzynkę Rosę.
Czarnowłosa dziewczyna obróciła się. Znałam ją i to dobrze, była moja daleką krewną od strony ojca.
- Nicky? - Zdziwiła się moim widokiem.
- Ja.... Co ty robisz z moim chłopakiem? - Mój ton nie był taki miły jak jej.
- Spaceruję. Nie mówił ze ma dziewczynę.
Wkurzyłam się bardzo. Wysiadłam z auta.
- Victor! - Wrzasnęłam - widzę ze masz nową... Długo nie będziesz sam – dodałam szyderczo.
-, O czym ty mówisz? - Zdziwił się zdenerwowany - chyba nie zamierzasz kończyć? - Odciągnął mnie na bok.
- Tak.. Zrywam z tobą.
Jego wzrok był okropny. Złapał mnie za ramiona
- spróbuj a pożałujesz.. - Zagroził.
Wzruszyłam ramionami i wsiadłam do auta.
- Zrywam... I zegnam - odjechałam
Było mi ciężko. Kochałam go bardzo, ale on tego nie rozumie. Dla niego miłość się nie liczy. Dwie wielkie łzy spłynęły po policzku. Od początku mnie zdradzał, nie mogłam już wytrzymać z nim. To była obsesja.. Nie miłość...On mnie źle traktował odkąd zaczęłam z nim chodzić. Zdradzał, bil, szantażował...Nie mówiłam o tym nikomu, bałam się go... Bałam się zerwać.. Stało się.. Nadszedł ten dzień..

Wróciłam do domu.. Nic już tego dnia nie było jak zwykle.. Nie miałam się, do kogo przytulić.. Została tylko nauka, koleżanki i samotne noce...
Położyłam się na łóżku w ubraniu, wybuchając głośnym płaczem.
-, Co się stało? -Zapytał ktoś wchodząc do pokoju. Wytarłam oczy w bluzkę i spojrzałam na nieoczekiwanego i nieproszonego gościa siedzącego obok mnie na łóżku.
- Nic - skłamałam - moje prywatne sprawy.
Tata spojrzał na mnie podejrzliwie.
- Na pewno?
- Tak.. Tato ja.. Mogę zostać sama?
Pokiwał głową. Dobrze wiedział ze do moich spraw ma się nie miesząc, a tym bardziej, jeśli chodziło o chłopaków. W końcu nie znosił Victora.. Wyszedł z pokoju.. Zostałam sama i tak miało być...
Ledwo wyszedł zadzwoniła moja komórka. Odruchowo ją odebrałam.
- Nicole Carter, słucham...?
-, Co tak oficjalnie? - Zaśmiała się, Meg
- Nieważne... Ja dziś nie wychodzę z domu...
- Szlaban? - Zapytała.
Ja i szlaban to przyjaciele. Non stop je mam. Najczęściej na wychodzenie z domu i telefon, ale tylko jak cos zrobię poważnego.
- Nie.. Coś innego, ale nie chce o tym rozmawiać. Przyjdź lepiej do mnie.
- Uhm - rozłączyła się.
Gdybym wiedziała ze przyjdzie na serio nie wypaliłabym z tym zaproszeniem. Tylko ja mogłam to zrobić... Tylko ja mogłam być taka głupia.
Po godzinie przyszła. Zauważyła czerwone oczy po płakaniu.
- co się stało?
- Nieważne....No dobra powiem.. Ale nie pocieszaj mnie - dodałam widząc jej zła minę - Zerwałam z Victorem...
- Nareszcie - skwitowała - nie pasowaliście do siebie...A tak w ogóle, to serio mówiłaś ze nigdzie nie idziesz?
- Nie, bo idziemy na dyskotekę.. Musze znajśc innego faceta - uśmiechnęłam się podchodząc do wielkiej szafy z ubraniami, żeby wybrać odpowiedni strój na wieczór - dla mnie i ciebie.
Meg popatrzyła na mnie zdumiona. Nie sadziła ze tak szybko zmienię zdanie i chłopaka. Jej też przydałby się nowy.
- Mogę pożyczyć cos od ciebie - zapytała przeglądając moja garderobę.
Pokiwałam głową w milczeniu wybierając miedzy Czarna bluzka a różową. W końcu jednak wybrałam różowa miniówkę i czarna bluzkę bez ramiączek. Do tego czarne buty na wysokim obcasie - 7 centymetrowym. Uwielbiałam takie zestawy i często tak chodziłam do szkoły. Nauczyciele nieraz skarżyli rodzicom na mnie, ale oni nic mi nie robili. Wiedzieli ze i tak będę się ubierać tak samo, bo tylko takie ubrania kupuje. Jedynie na trening mam jeden, może trzy dresy...
Meg wzięła ode mnie spódnicę do kolan (jedyną, jaka miałam w stylu dłuższym) i zieloną bluzkę wiązaną na szyi. Buty miała swoje. Kazałam jej to ubranie sobie wziąć, miałam tego dużo...Zdecydowanie za dużo..
Po kilkunastu minutach byłyśmy gotowe na dyskotekowa zabawę. Pojechaliśmy moim autem.
Do klubu nocnego ,, last Night „ na Sunrise Avenue w centrum Miami. Często tam chodziłam, bo był to najlepszy klub dla nastolatków z bogatych domów.
Weszliśmy powitani przez napalonych kolegów z klasy i szkoły. Od razu zaczęliśmy tańczyć. Tej nocy miałam na celu znaleźć nowego chłopaka. Nie mogłam być przecież długo sama.
Po paru godzinach balowania i picia piwa i drinków znudziło mi się trochę. Chłopaki zaczęli szukać panienek na noc. Nie chciałam wiec stać się ofiarom na jedną nieszczęsną noc. Postanowiłam się ulotnić i to jak najszybciej.
- Meg, ja idę... – Powiedziałam zbierając swoje rzeczy z naszego stolika. Nagle zakręciło mi się w głowie. Usiadłam z powrotem na krześle.
- Coś cię boli? – Zapytała Meg.
- Nie nic – skłamałam, chociaż bardzo bolała mnie głowa, zapewne od drinków.
Wstałam i zabrałam torebkę.
- Idziesz?
- Jasne – odparła idąc za mną.
Wsiadłyśmy do mojego auta. Wiedziałam, że byłam lekko wstawiona, ale musiałam dojechać jakoś do domu, a Megan nie miała prawa jazdy.
Pod samochód podeszli dwaj ochroniarze.
- Coś się stało? – Zapytałam wystraszona, a serce zabiło mi mocniej.
- Chyba tak – odparł jeden z nich. – Możemy porozmawiać z tobą na osobności? – Zapytał zobaczywszy w samochodzie moją przyjaciółkę.
Wysiadłam z auta i poszłam z nimi na bok.
- Znasz Victora Rosenthala? – Wysoki policjant zadał mi pytanie, co bardzo mnie zdziwiło.
.Jeszcze wczoraj mogłam powiedzieć ze to najmilsze chłopak pod słońcem, ale dzisiaj, kiedy mnie zdradził, miałam inna koncepcje na ten temat.
- Tak.... – Powiedziałam.
- Victor przyszedł popołudniu na posterunek policji i zeznał, że sprzedajesz narkotyki..
Oburzyłam się, przecież to on był najbardziej znanym dilerem w Miami, i był w jednej z największej z maffi na Florydzie.
- a potem popełnił samobójstwo w ogrodzie...- Dodał.
Nie ruszyło mnie to bardzo.. Nienawidziłam go z całego serca..
- co mi do tego. On kłamał.. Jestem czysta... Przecież to on robi...
-Tez tak myślimy - poparł mnie - mieliśmy cię tylko zawiadomić...Taka była jego ostatnia wola...- Mówiąc to odeszli...
Wróciłam do auta.
- Co chcieli? – Meg popatrzyła na mnie.
Odpaliłam auto.
- Nic. Zostawiłam coś w barze... Wiesz fałszywy dowód... – Skłamałam. Nie miałam odwagi jej o tym powiedzieć.
- Chyba nie będziesz mieć problemów, co?
- Nie – ruszyłam powoli.
Na początku jechałam powoli, ponieważ wiedziałam, ze Meg nie przepada za szybką jazdę, jaką jej nie raz serwowałam. Potem, w zasadzie blisko mojej dzielnicy trochę się rozpędziłam. Jechałam chwile z bardzo szybka prędkością, ale na zakręcie chciałam zahamować. Nie dało się... Coś jakby zaklinował się hamulec.
- Nicky, uważaj – szepnęła Meg, gdy obok nas przejechał równie rozpędzony samochód o mało w nas nie uderzywszy.
- Wiem... – Mruknęłam nadal próbując zahamować. Nagle przede mną wyrósł samochód i uderzył w moje auto. Zobaczyłam światła i usłyszałam głos pękającej szyby. Uderzyłam głową w szybę i straciłam przytomność.

Rozdział trzeci
Cała prawda o wypadku

Obudziłam się w szpitalu na (jak to wywnioskowałam po kablach i rożnych monitorach) oddziale intensywnej terapii . Bolało mnie wszystko, począwszy od głowy, a skończywszy na stopach. Na głowie miałam bandaż, a do ręki przypiętą miałam kroplówkę.
Obok mnie, na krześle siedział ojciec, który prawdopodobnie usnął czekając jak odzyskam przytomność.
Tata otworzył oczy i podniósł głowę.
- Boże, kochanie... – pocałował mnie w czoło – myśleliśmy, ze już się nie obudzisz... byłaś w śpiączce... Spałaś aż tydzień...
- Gdzie Meg? – szepnęłam – co z nią ?
- Meg jest w domu. Miała tylko rozbitą głowę – wyjaśnił – ale ty...
Przełknęłam ślinę...
- Co ja ? Powiedz !
- Nickuś, kochanie... nie mogę teraz ci powiedzieć – pocałował mnie jeszcze raz w czoło – przyjde potem – wyszedł z sali.
Czułam ze cos ukrywa, i to coś poważnego, w przeciwnym wypadku powiedziałby mi przecież... Nawet nie chciał być ze mną teraz.
W drzwiach ujrzałam drugiego gościa. Była to kobieta, która miala ponad 30 lat , długie brązowe loki i zielone oczy, bardzo podobne do moich. Była to powiem moja matka, mieszkająca w Los Angeles. Zrozumiałam dlaczego tata poszedł. Od paru lat walczył z mamą prawa rodzicielskie nade mną.
Ja także nie cierpiałam jej odwiedzin raz do roku. Nie była mi tak bliska jak ojciec.
- Cześc Nicole – powitała mnie i połóżyła torbę na krześle, na którym siedział poprzednio ojciec.
- Czesc – odparlam – nie musiałaś przyjeżdzac – dodałam widząc jej zmęczenie drogą powietrzna.
Uśmiechneła się do mnie, ale ja nie odwzajemniłam uśmiechu.. przepraszam, ale reszte dodam niedługo ..prosie o komcie ;p

Sylwia dziadkowiec

Kliknij, aby zobaczyć inne artykuły autora Sylwia dziadkowiec

Jak dodać komentarz?

Aby dodać komentarz należy się zalogować (okno logowania, na górze strony). Jeżeli nie masz jeszcze swojego konta kliknij tu, aby się zarejestrować.

Zajebiste

Nicole, 2007-12-11 18:40:09