Wyznanie Bogdana

     Mam na imiê Bogdan. Mam 42 lata. Zacz±³em to robiæ, gdy mia³em mo¿e 18 lat. W szkole by³em zawsze zamkniêty w sobie. Przyjació³ praktycznie ¿adnych. Nie podchodzi³em do kobiet, balem siê ich. Ju¿ nie pamiêtam nawet jak to siê zaczê³o. To mia³ byæ tylko jeden raz. Nie wiedzia³em, ¿e tak trudno z tym skoñczyæ. Upatrujê sobie kogo¶. Podchodzê. I wyci±gam. Wiem, ¿e to co robiê, jest chore. Wstydzê siê. Niektórzy mówi±, ¿e to zboczenie. Zdajê sobie sprawê z tego ze potrzebujê pomocy, ale to jest silniejsze ode mnie. To mnie po prostu podnieca. W tej jednej chwili czujê siê w pe³ni w³adzy, jakby wszystko zale¿a³o wy³±cznie ode mnie. Nie jestem z tych, co robi± to tylko kobietom czy ma³ym dziewczynkom. To mo¿e wydawaæ siê dziwne, ale lubiê dzia³aæ w autobusach i tramwajach. Patrzê na ludzi, którzy uciekaj± w kierunku drzwi. Czujê wtedy jak adrenalina uderza mi do g³owy. Mo¿e gdybym na tym poprzesta³ nie by³oby tak ¼le. Ale na tym nigdy siê nie koñczy. Napawam siê widokiem... tego, no wiecie... ogl±dam, macam. Wstydzê siê, ale jak ju¿ zacznê, to nie mogê siê powstrzymaæ.... Wtedy siêgam zenitu, jestem w ekstazie. Niestety, nie na ka¿dej trasie bywa tak dobrze. Najciekawiej jest w okolicach Starówki. Jak siê trafi turysta, to mogê pozwoliæ sobie na wszystko. Idê na ca³o¶æ. Wiem, ¿e pó¼niej mogê tego ¿a³owaæ, ale teraz dzia³am pod wp³ywem impulsu. Jak w transie. Muszê jednak byæ ostro¿ny. Czêsto zmieniam wygl±d. Gdyby kto¶ mnie rozpozna³... wszystko stracone. Raz mam w±sy, raz okulary. Zawsze jestem czujny. Mam na imiê Bogdan. Mam 42 lata . Jestem kanarem...